Yalnızlığın Şiiri - Vahap ÖZDEMİR

[vahap]

mezarlıktan dönüşler düştü bugün aklıma,
Kararır fakirhane sokağı her adımımda,
Kapı anahtarı kemirir ellerimi cebime attığımda,
Zile basmak geldi aklıma,
Fakat içeriden açılmaz asla..
Güneş batmıştır,
Karanlığa gözlerini batırıp,
Ağlamamak mümkün değil..
Adım Atamazsın,
Yeterince dağınıktır ortalık..
Atarsın asbabı köşeye,
Hasret kalmışsındır o söze..
"Yerine koy yerine"..
Bir sinirle atarsın her şeyi bir köşeye..
Çıkarıp koyarsın mutlu karakterini şiir defterine..
Boğazından yakalar yalnızlık,
Sokaklara atarsın kendini,
Sanki nefes alacak gibi..
Sokaklar dehlizler bile kapalıdır sana artık..
Boğazında kalır bir tutam bağlılık..
Salıncak altında gelir cenaze töreni aklına,
Ağlarken yanaklarına düşen Sararmış yaprak misali,
Dizlerine düşen bir küçük eskici..
Tabut bile yadırgıyor gençliğin baharını..
Toprak almıyor yaşamadan ölenin naaşını..
Akmıyor kimseden bir damla yaş..
Yalnızlıkla dolup taşmış gibi bu on yedi yaş..
Maziden kalan çocuk sesleri birikmiş gibi ezberimde,
Çocuk gülümsemesi, çocuk resimleri albümlerde,
Ölümleri sığdırmak istersin göğsüne..
Sonra pes eder dönersin evine..
Sonrasında sessiz bir gök gürültüsü eşliğinde..
Ardından gelen gözlerden sağanak.
Titrek bir mum ışığı..
Ve duvara düşen çaresizlik gölgesi..
Konacak bir yeri olmayan martı misali bedenim..
Yoksul ve kederli..
Yalnızlığım bile yalnız..
Güçsüz bir gece daha bitti,
Çocukluğun gözleri doldu,
Kuyunun suyu çekildi.
Saatler yakıyor canımı,
Çok kalmadı sabaha..
Yine vurdu yalnızlığın Ayazı
Acıtıyor gecenin karanlığı..

İnsanlar halimizden değil karanlığımızdan..
Yani rengimizden anlasaydı..

Yalnızlık meşalesi yanar mıydı söyle..
Çağımızın vebası,
Kalabalığın içinde yalnızlık..
Tutar mıydı boğazımdan söyle..
,
Gölgeme dokunmayı denedim ben bu gece..

Vahap Özdemir.