Güzel Gözler - Betül Kuloğlu

[betulkuloglu]

Yağmur damlalarının camdan kayıp gidişini izliyordu Süheyla, az sonra ihtiyar gelip her zamanki yerine, minderi yıpranmış koltuğuna oturdu. "Şimdi de yağmura mı sinirlendin?" Süheyla, başını çevirip tebessüm etti. "Yo, hayır. Sizi bekliyordum sadece. Neden?" "Bilmem," dedi adam öksürürcesine bir kahkahayla. "Kaşların yine çatıktı, ondan." "Yağmura sinirli değilim, kaşlarım genelde çatıktır." Süheyla, konuşmaktan çok birlikte susup oturmak için gelmişti sanki huzurevine. Arif bunu fark etti ve bu fark edişle birlikte önceki konuşmaların bir nevi intikamını almak istedi. "Senin bugün bir şeyler anlatacağın yok, kızım. İznin olursa ben konuşacağım." Süheyla, kenetlediği ellerini çözüp dirseklerini dizinin üstünden kaldırdı ve arkasına yaslandı. "Ne demek, efendim, buyurun." dedi gülümseyerek. Arif, başını Süheyla'nın az önce gözlerini diktiği, asfaltı yağmurla yıkanmış sokağa baktı, sonra yine kadına döndü. "Gençliğimde sürekli bir şeyler yazardım. Şiir yazar, dergilere postalardım belki yayınlanır diye. Uzun süre uğraştım öyle, olmadı. Tam vazgeçecekken bir arkadaşa açtım durumu, sağ olsun yardımcı oldu." Süheyla araya girdi: Torpille yani?.. Adam elini sallayarak geçiştirdi. "Neyse ne, bir köşe bulmuştum kendime. O zamanlar tabii gençlik, yakışıklıyım da... Tabii birileri olurdu hayatımda. Şimdi düşününce cahillik diyorum ama o zamanlar çok umurumda değildi." "Ney?" Süheyla, kaşlarını iyice çattı. "Aşık olup reddedildiğim bir kadın vardı, ona mektup yazardım yalvarırdım aşkımı haykırırdım, artık ne dersen... Hep adresinden geri çevirdi mektupları. Ben de biriktirdim. Her hafta bir tanesi dergide yayınlandı. "Güzel gözlüm", "güzel yüzlüm" diye değiştirdim adının yazdığı yerleri, öyle yayınladılar." "Neden?" Adam mahcubiyetle gülümseyip başını iki yana salladı. "Birlikte olduğum kadın, mektupların ona yazıldığını sanıyordu. Bu durum işime gelmiyor değildi. Hem yazıları zaten tanıyan aşkımın gözüne giriyor hem de hâlihazırda benim olanı kendime daha da bağlıyordum. Vicdanım da rahatsız olmuyordu, çünkü birlikte olduğum kadın mektupların ona yazılmama ihtimalini hiç düşünmeyecek kadar aşıktı bana. Bir kez bile sormadı, "Bu mektuplar kime?" diye. Ben de böylece yalan söylememiş oldum. Eh, işte. Böyle geçinip giderken bir gün adresime bir mektup geldi, aşık olduğum kadından. Mektubu benden önce açıp okuyan biri vardı." Süheyla araya girdi. "Sevgiliniz..." "Evet. Ağladı, bağırdı, çağırdı. Sonra çekip gitti. Umursamadım. Ben mektupta yazan güzel sözlerin hülyasına dalıp gittim. Ne günlerdi... Pişmanım ama tabii... Yine de o güzel gözler bana bakınca... Sen beni dinlemiyor musun?" Süheyla, yüzünü tekrar çevirdiği pencereye bakmaya devam ederek buruk bir tebessümle yanıtladı: Hayır. Sizi dinliyorum. Sadece midem o denli bulandı ki, kusmamak için başımı size çevirmiyorum.