Labirent - Betül Kuloğlu

[betulkuloglu]

-Fakat niçin böyle düşünüyorsun Süheyla? Hayat, yaşamaya değmez mi hiç?
-Hayat elbette yaşamaya değer. Sizi seven, yalnız sizi seven biri varsa hayat yaşamaya değer. Yarın sabah uyandığınızda başınıza çok güzel bir şey gelme ihtimali imkansız değil de az ihtimaldeyse bile hayat yaşamaya değer. Bir yer edinebildiyseniz: Bir tiyatro atölyesinde, bir üniversitenin amfisinde, bir evin oturma odasında yahut bir insanın kalbinde yer edinebildiyseniz hayat pekâlâ yaşamaya değer, efendim. Ben yer edinemiyorum. Şimdi buradayım evet ama ne ölçüde? Karşınızda duran bu halsiz zihin ne denli sizinle ya da dünyayla meşgul? Kendimi yakın gördüğüm, uğrunda kendimi heba etmekten çekinmediğim bir şey yok. Bencilim, efendim. Bir kedi alsam onun sevgisini değil bakımını yoğurur zihnim, ne onu layığınca sevebilirim ne kendimi ki bana sorarsanız şu dünyada sevilmeye gerçekten layık tek canlı türü hayvanlardır.
-Niçin, Süheyla?
-Çünkü bizlerin dili var. Evet, en dürüst insana dahi kolaylıkla yahut zorla yalan söyleme kabiliyeti veren şu çetrefilli akıl ve onun elçisi dilimiz... Bizi en itici yapan şey bu. Birini gerçekten seviyor muyuz? Hayır. Peki sevdiğimizi söyleyerek onu bu düşünceye ikna edebilir miyiz? Onun zihnini haftalarca bizimle meşgul edebilir miyiz? Pek tabii... Fakat bir köpek, misal. Sizi sever. Çıkar ilişkisi olsun ya da olmasın, ne fark eder ki? Bir köpek yalan söyleyemez. Soğuktan titreyen bir kuşa ilk dokunduğunuzda sizden korkar ve bunu anlarsınız. Onu iyileştirdiğinizde size her sokulup gagasını elinize batırdığında size güven duyduğunuzu anlarsınız. Bakın, ne müthiş şey... Anlarsınız. Ben bu dünyada kim kimi, ve daha beteri kaç kişiyi seviyor artık anlayamıyorum. Ben ciddi anlamda, sevgiyi hak eden tek canlı türüne dahi içimdeki anlamını yitirmiş insanlığı sunamadığım için kendimden tiksiniyorum. Onlar yalan söylemeyen, sizi şüpheye düşürmeye mahal bırakmayan canlılar. Canlı diyorum bakın, canlı. Canlı olup da yaşamaya gerçekten değer bir şeyden bahsediyorum size.
Süheyla bu sırada susup gözlerini karşısındaki adama dikti.
-Seni anlamaya başlıyorum sanırım, Süheyla. Dahası, değişmeyeceğini ve dönüşmeyeceğini fark ediyorum. Ne olacak seninle sonumuz?
-İkimiz de öleceğiz, efendim. Siz bu huzurevinde başınızı şişiren genç bir kadın yüzünden öleceksiniz, bense kimsenin çözemediği dünyanın labirentine kafa atmaktan öleceğim.
İkisi de gülümsedi.