Kimim Ben?

[betulkuloglu]

Betül, ismim; belki daha güzel bi’ isim koyulabilirdi, o kısmı geçiyorum. 21 yaşımdayım. Daha önce birçok platformda şiirlerimi paylaştım, sonra en ufak eleştiride hesabımı silip ortadan kayboldum. Asla eleştiri kaldıramam, kandırılmayı dürüstlüğe tercih ettiğimden, sanırım. Bir şiir kitabımın olması, dergide şiirlerime bir bölüm ayrılması… Belki genç ve dinamik bir şair grubuyla bir araya gelip bir akım başlatmak. Hayallerim bunlar ama ben yargılanma korkusuna takılıp düşüyorum sürekli. İşte bu yüzden buradayım. Çünkü yazdıklarımızı silme butonu yok Ve eleştirilmeye alışmam için en uygun yer burasıydı. Neyse… Ne diyordum? Bursa’da doğdum. Dört yaşımda (Bunu övünerek söylemiyorum.) okuma yazma öğrendim. Bunun bedelini maalesef ağır ödedim. Ablamın roman okuduğu dönem, benim okuma yazma öğrendiğim dönemle çakışıyordu. Evde bulduğum ne varsa okuyordum: gazete, sıkılana kadar roman… İnsanların arasında bir yer edinemeyeceğimi o zaman fark etmiştim. Okuyabildiğimden değil, kendimi fark ettiğimden böyleydim. Bir hengame vardı dışarıda, bir kargaşa. En sakin yürüyüşlerde bile bir kalabalık vardı. Kalabalığın gürültüsü olur, en sessiz adımlarda bile. Her neyse burası felsefe yapacağım değil kendimi tanıtacağım yer, buna sadık kalmalıyım.

Hep mutsuzdum. Hep, hep, hep. Dünyanın en güzel ailesine sahip olup en nankör insanı olmak bana hep büyük bir yük olarak geliyordu. Aynı yaşlarda oyunu bırakıp yüzüstü yatağa uzandığımı, kesik kesik nefes alıp acımın geçmesini beklediğimi hatırlıyorum: Nedensiz ve peşimi bırakmayan o acayip acının… Bir şekilde büyüdüm işte. İnsanlara alışamadım, kendime alışamadım, dünyaya alışamadım. Büyüdüm nihayetinde (Farkındaysanız ortaokul ve liseyi geçiyorum çünkü o kısım sıkıcı) ve bu yaşıma geldim. Şimdi lisans öğrencisiyim. Birkaç yıl sonra ne olur bilmiyorum ama asıl gayem bir kağıtta, bir insanın ezberinde ve dahası kalbinde şiirlerimin izini bulmak. Kendime alışırsam eğer, bunları görmek, alışamazsam da yukarıdan izlemek istiyorum. Betül ben. Herkesin içinden bir parça olmayı kaldıramayan biri…

[Rahime]

Cümleme ne yazık ki kelimesiyle başlıyorum. Çünkü ne yazık ki 10 yıl sonra da aynı duygularla yaşamaya devam edeceksiniz. Bu ruh, doğuştan gelen bir yük bazen. Dünyanın yükünü de bizim gibi her bakışı ruhunda hisseden dertlilere yüklemişler. Derdin sev, dünyanın geri kalanı yüzüne çarpan rüzgarın hangi dertlinin nefesi olup sana ulaştığını bilmeden yaşıyor. Hayatınızda başarılar diliyorum <3

[betulkuloglu]

Teşekkür ederim Rahime Hanım <3

[Aselin]

İnsan yedisinde neyse yetmişinde de o oluyor gerçekten. Her insan farklı ve özeldir, biriciktir. Sizi siz yapan diğer insanlardan ayıran özellikler de bu anlattıklarınız. İnsanın kendini kabul edip sevmesi, değer vermesi önemli bana göre. O yaşlarda okumayı öğrenip roman gazete okumanız ne güzel, olağanüstü bir şey bence. 1. sınıfa giden çocuğuna saatlerce okumayı öğretmek için çalışıp canından bezenler var.

[betulkuloglu]

Teşekkür ederim ama bence sonu fayda yerine ısdırap sağlayan her acayiplik, adı üstünde, acayipliktir. Sanıyorum beni irite eden de bu olmuştu.

Güzel düşünceleriniz için ayrıca teşekkür ediyorum.