Ben Öğretmenim - Seyital Baykal

[yusuf]

Cehlin karanlığı sarmışken ufukları
Uykuya varamaz gözlerim
Duramam öyle elim kolum bağlı
Aydınlanacaksa karanlıklar yangınımdan
Yanmaya hazırım, ben öğretmenim

Kuş uçmaz, kervan geçmez
Adı sanı bilinmez diyarlarda
Bir harf için yollarımı gözlerken çocuklar
Aşınsa da nasırlarımdan ayakkabılar
Nasırlarıma dayana dayana giderim
Ben öğretmenim

Geçit vermezse kar, boran, fırtına
Tomurcuğa durmuş nergis, kardelen, papatya.
Razım üşemeye, ıslanmaya, donmaya…
Soldurmam açan çiçekleri, solduramam
Ben öğretmenim

Bir köşede boynu bükük
Gözlerde bulut bulut hüzün
Titreyen dudaklardaki yaralı sesi
Ta yüreğimin içinde duyarım
Ben Öğretmenim

Tezek kokan, odun yanan sobalarda
Gözlerde ışıl ışıl umutlarla
Riyasız, en saf duygularla
Kalbe sığmaz heyecanlarla
Beklenirken yolum, giderim
Ben Öğretmenim

Karanlıklar aydınlığa vurunca
Ekilen tohum toprağı yarınca
Tomurcuklar patlayıp açınca
Çiçekler meyveye durunca
İstemem ne paye ne de saye
En büyük mutluluk bu benim için
Ben öğretmenim

Yıllar geçer, yol tükenirse
Takvimde yapraklar bir bir solarsa
Gözüm arkada kalmasın Mevla’m
Ektiğim çiçekler hep koksun isterim
Ben öğretmenim

Seyital Baykal