İntikal - Şule Topuz

[şuleejx]

İnsanın içinde ne olduğunu bilemediği bazı şeyler oluyor. Kendi içine doğru bir yolculuk yapıp inebildiğince derinlere inince ve bu esnada bittabi içerlerde dikkatini teksif edince, o ne idüğü belirsiz şeylerin, bazen dile gelmesi zor hisler olduğunu görüyor. Kaf Dağı'nın ardındaki zümrüd-ü anka misal dünya yüzünde olup olmadığı bile bilinemeyen kayıp bir hazine size. Adı dillerde gezdiğine göre, kayıptan öte, böyle bir şey yok demek muhal. İnsan derinlere inince o ne idüğünü bilemediği şeylerle haşır neşir oluyor bir zaman; kuzucağımın haminnesiyle yüzgöz olması gibi bir şey. Önceleri yabancılık çekip geri geri durduğu o şeyler, tanıdık, bildik şeyler oluyor, senli benli dostlar gibi.

İnsan gözlerini kapattığı zaman her gün gördüğü evini bir ayrıntıyı kaçırmadan pek âlâ tarif eder ya. O dile gelmesi zor hisler, o açığa çıkarak değerini bulmayı, hakiki manada değeri ile bütünleşmeyi bekleyen hazine, ufak ufak kılık değiştirmeye başlıyor. Kimyasal değişikliği fiziksel değişikliği filan bilirsiniz, bir defteri siliyorum, müstatil silgim elips biçimini alıyor ya da küp şekeri çayımda eritiyorum, şeker kayboluyor ama çayım da iştah uyandırıcı bir özellik kazanıyor.

Evet, kılık değiştirmeye başlıyor o şeyler. O yok gibi sayılan yerinden çıkacak, önce çıkabilecek, var olduğunu belirtecek. Kılık değiştirmesi bunun için elzem. Sözcükler oluyor, kelimeler cümleler. Ama kılık da değiştirse o şeyler, özünde o şeyler...

Cümleler biri birine eklene eklene bir mefhum doğuyor. Titrek bir el yazıyor o şeyleri; bir dimağ okuyor. O şeyler mi bunlar, o şeyler. Bir iki eksiği gediği mi var, dalıyor yine derinlere...

Hatta temiz bir kâğıda yazılıyor bir zarfa giriyor. Bir adres iliştiriliyor üzerine. Belki bu mefhum o adrese gidiyor.

O şeyler bunlar. İçimdeki o ne idüğü belirsiz şeyler. Böyle işte. Şimdi artık ne oldukları biraz biraz beliriyor. Biiiiir zaman sonra..........

O zarf açılıyor, bir başlık okunuyor, azıcık duraksanıyor da okunurken. Bu arada benim içimdeki o başlık harfleri kılığına giren şey, onun içinde beliriyor. Zaten, o da, içinde, o anda bir şey hissettiğinden bir an duraklıyor. İçine giren o başlık harfleri kılığındaki şey, boşluklarda gibi kendini çok yalnız hissediyor. Dolayısıyla onun içerisindeki derinlik, başlıktaki harflerin anlamına ittisali olan mefhumu muntazır bir hale geliyor. Merakla onu bekliyor yani, ve sonra okuyor...

Benim, içimdeki o belirsiz şeyler, öyle belirdi. İşte o kelimelerin kılığına girdi. O şeyler... Yalnızca benim içimdelerken, aynıyla bir başkasının, okuyanın içinde belirdi. İntikal bu. Tuhaf bir nakliye örneği!