Güneş Kopuğu Saçlar - Vahap Özdemir

[vahap]

oda dolusu yaşlandı tenimin yaşı
bir odada yaşandı bitti hayatın her safhası
kusursuzlukla kurulmuş dört duvar
aklı aciz çocuk, harmanlanmış bir yığın mâna

adil değildi karanlıkta ışığı seçmek
hüznümün simetrisi ters düşmüş akşamlara
takvimlerden pervazın düzensiz ayları
nasıl panikleyip kayboluyor güneşin tenime süzülüşü..

bu dört duvarın her vaktini beraber ektik
neler anlattım neler yaktım güneşi hapseden akşamlarda
güneşin etekleri yanarken,
nasıl ektin dertleri gün görmeyen sokaklarıma..

bilirsin..
bir yağmur damlasının düşüşü kadar yorgunum bugün
gün battı, yarınlar gebe yeni acılara
birazdan yıldızlar ardım sıra sürünecek
güneş kopuğu, sabahlar vuracak saçlarıma..

gün son demlerini vuruyor şiirlerime
bir nokta bir cümlenin acısını yüklenirken
yıldızlar dileklerden kaçışıyor akşam olmadan.
kayıp gitti dileklerim
gözlerim karardı
akşam gelmedi de çöktü gibi
yine bir dilek tutmadan..
güneş kopuğu saçlarım yük oluyor omuzlarıma..

Vahap ÖZDEMİR