Maneviyat - Şule Topuz

şuleejx

Hiç bir şeyi yok iken görünürde
Her bir şeyi var bilmek bilinirde

Şule Topuz

halilesen

Maneviyatı tanımlayan bir beyit ortaya koymak istemiş iseniz, bence çok eksik ve yanlış yönlendirici. Redifler hoş okuma sağlıyor. Daha uzun veya birkaç beyitlik şiir yazdınız mı hiç? Bu tarz bir beyitle şiir demekten ziyade beyit denilip geçilecek bir şeymiş gibi geliyor bana. Böyle bir tür var, biliyorum. Kaleminize sağlık, şiiriniz daim olsun.

cilginsakaoglu

Az şeyle çok şey anlatabilenlere hep gıpta etmişimdir. Düzyazıda da şiirde de zorlandığım bir şey bu. Şiirinizi okuyunca aklıma direkt olarak gibi dizisindeki "kimsenin hiçbir şey bilmediği yerde herkes her şeyi bilebilir" repliği geldi. Eksiltili bir ifadeyle birçok yere gidilebileceğini görüyorum bu iki dizede. Ancak şiirin başlığına bakınca gördüğüm şey, tanrının görünmediği halde biliniyor olması ve bireyin hissetmesi. İnançsız olmama rağmen divan edebiyatı üzerine bolca okumalar yapma fırsatına eriştiğim için görünmeyeni görebilen zihinlere şapka çıkarmak gerektiğini düşünüyorum. Şiirinizi bu sebepten çok beğendim. İyi akşamlar diliyorum.

şuleejx

Daha uzun, yazdım ama, kaydedemedim. Ben acemiyim. Yüz kez okumadan bir şeyi zor öğrenirim. Ne olacak şimdi? Yine de... Teşekkür ederim... Her ikinize de!

halilesen

şuleejx yazdı: ↑ Ne olacak şimdi?

Hiçbir şey olmayacak. Bunun için endişe etmeyin. Şahsen ben bununla dertlenmedim, siz de dertlenmeyin.

şuleejx

Yine bir mes'ele ile karşınızdayım bunu hiç istemesem de, hatta iki mesele diyebiliriz, birincisi ben niye akşam şiirleri bölümüne gönderemiyorum ikincisi de akşam hikayeleri bölümü yok mu ya da henüz yok mu olmasın bence daha iyi sıradan yazalım ama akşam şiirleri diye ayrıyeten bir bölüm olunca suskun mantığın gözleri bir akşam hikâyeleri bölümü arıyor elinde olmadan. dertlenmeyin ben dertlenmiyorum diyorsanız şayet bu öğüdünüze uyacağım tabi, bazen tırmandığınız merdivenin en dibinde yukarı bakarak kazandığınızı hissedersiniz.

şuleejx

Dertlenmeyin derken d'yi büyük yazmalıydım yahut virgül koymuş olmalıydım. Bunu yazıp paylaşmak hep aklımdaydı şimdiye nasipmiş. Şiirlerimi okuyan bir grup misafir giderlerken şiirlerin çok uzun dediler demek ki hep uzununa rastlamışlar, onlar gittikten sonra askerlik şiiri geldi, ondan sonra şafak kâğıdı ondan sonra mehtap ondan sonra maneviyat ondan sonra gene maneviyat, ben ikinci maneviyat şiirimi daha doğrusu belirttiğiniz gibi beytimi Cahit Koytak Beyefendi'yi zihinlere getirmek için Şen Maneviyat adıyla verdim. Ondan sonra Viladet geliyordu onu yazacaktım hatta yazdım ya içerikte değişiklik oldu ya da akıl erilemezlerden kaydedemedim, hiç uzun şiir yazdınız mı dediğiniz için Asker Kazağı'nı yazdım kaydedemedim Gayret Yeli'ni yazdım kaydedemedim, niye olmuyor diye uğraşırken Dua çarptı gözüme, gönderebildim Kudret çarptı, gönderebildim, Akşam Ay Var'ı O Belde için akşam şiiri diye yazmıştım ama oraya gönderemedim. O Beldeye giriş sebebim evvelce yazılmış iki akşam şiirim vardı. Dağ Düşer'i de o ara yazdım ama gönderemedim!

Şiir bana "gelir". Ümit Meriç'in Dualar ve Aminler'ini okudunuz mu demek istediğimi daha iyi anlarsınız diye yönlendirme yapmak istedim. Bazen lafız olarak gelir bazen anlam olarak gelir. Lafız olarak geldiğinde değişikliğe gerek yoktur bilirim hissederim anlam olarak geldiğinde üstünde çalışmam gerekir. O, başta saydıklarım lafız olarak gelmişlerdi, hatta böyle ilk kez "geldiğini" hissettiğim farkettiğim ilk şiirimle ikincilik ödülü kazanmıştım, serbest ve ölçülü yazılabiliyordu serbest şiirimdi ödül alan, şiir yönünden zayıf, ama kurgusu güzel bulundu demişlerdi. Hep düşünmüşümdür zaman zaman o şiirin geliş şekli üzerine, evet ben yazmıştım ama bir farklılık vardı. Şiirin moduna girdiğimde en az bir hafta bazen bir ay sürer lisanımdan her kelime şiir olarak çıkar yazmaya yetişemem kollarım ağrır vaz da geçemem iki üç dünyada birden yaşıyor gibi olurum.

Yani ben maneviyatı tanımlayan bir beyit ortaya koyma isteğiyle çıkmamıştım yola, o bahsettiğim hal gözlerimin önünde belirdi, eşliğinde o kelimeler. Bu, şunu anlatıyor, hani insan bazen görünürde bitiktir Peygamberimiz gibi Atatürk gibi Lincoln gibi ama son derece muhkem bir iç dünyaları vardır ayaklarını öyle yere sağlam basışları vardır sanki görünmeyen hazinelere malikmiş gibi zengin bir iç duruş sergilerler biz müslümanların şehadete yürüme bilinci gibi bir şey, evet hiç bir şey yok iken görünürde, her bir şeyi var bilmek bilinirde...

Bir de, yıkıldı malikâne, sözde tarumar oldu, vicdan buldu özünü, özde can imar oldu, Şen Maneviyat adıyla eklediğim beyt diyelim. "Bir tarafta yıkılan yıkıldı zannedilen diğer tarafta imar olan muhteşem bir inşanın önündeydim onu yazarken." Maneviyat 1, Maneviyat 2, şeklinde de sunulabilirdi ben defterime maneviyat, maneviyat, viladet, imaret şeklinde almışım hep beyitler halinde. Bunu dilerseniz onaylarsınız dilerseniz okuduktan sonra silersiniz yetkinize ve fikrinize, özellikle emeğinize saygı duyarım, teşekkür ederim. Söylenmemiş bir "söz" kaldı mı diye düşünüyorum hah, biz şiiri, şiire benzemeyen serbest şiirlerle sevdik! Aksinize...

şuleejx

Doğru söylüyorsunuz tam beyit diye bir kere okunup geçilecek bir şey... Ama... Naz Makamı!