Süheyla - Betül Kuloğlu

betulkuloglu

Süheyla'nın kendiyle büyük bir kavgası vardı. Günün her saatinde, dakikasında ve dahası saniyesinde kafasını kaldırıp kimsenin yüzüne bakmazdı: Bu, başını yerleştirdiği giyotinin her an boynunu koparma ihtimali yüzündendi. Biri onun yüzüne bakarsa, yüzünü ekşitirse ve daha kötüsü Süheyla bunu görürse... İşte o zaman felaket olurdu.

Süheyla çirkin olduğunu düşünüyordu. Bakışlarının, dudaklarının, kollarının, ince kemikli parmaklarının... İşin aslı Süheyla güzeldi; ama bunu göremeyecek, belki görse de kabullenemeyecek kadar uzun zamandır aynalardan uzak duruyordu. Evinde hiç ayna yoktu. Bütün ihtiyaçlarını ayna olmadan yapmaya alışmıştı. Böyle feci düşüncelerin içine ne zaman yerleştiğini bilmiyordu ama aklına ara sıra her şeyi değiştiren gün geliyordu. Bir gün öylesine yürürken yüzüne bakıp dudaklarını büzen, sanki hafifçe kaşlarını çatmış yaşlı bir adam... Eve varana kadar kendinden tiksinmesine neden olmuş, belki abartılmış ya da tamamiyle yanlış yorumlanmış bir tek bakış... Bütün aynaları ortadan kaldırdıktan sonra ilk birkaç hafta zorlanmış ama sonra alışmıştı. Sabah işe giderken dükkan camlarında yansımasını görmemek için tam karşıya bakar ya da boynu eğik yürür, artık bir alışkanlık haline gelmiş bu zulmü her gün devam ettirirdi.

Süheyla bir sabah yine aynı saatte kalktı, aynı saatte yemek yedi, dişlerini fırçaladı; el yordamıyla kaşından birkaç tel aldı, saçlarını tarayıp üstünü giydi. Her şey her zamanki gibiydi, eğer apartmanın çıkış holüne büyük bir boy aynası koyulmuş olmasaydı. Merdivenden son adımı da atmışken donup kaldı birkaç saniye. İnsanın kendini görüp heyecanlanması, hatta belki hasret kalması ne acayip bir şeydi!.. Belki de yabancılık çekecek kadar hasret kaldığından, kendinden çekinip hemen dışarı çıktı. Aklında pek bir görüntü kalmamıştı. Bakışlarını yine yere indirdi Süheyla. Etrafından, konuşan insanlar geçti: Birbirine selam verip gülen insanlar. Sabahın köründe kavga etmeye üşenmemiş bir çiftin bağırtıları geldi kulağına, aldırmadı. Süheyla insanları duyardı, ama onları görmeye tahammül edemezdi. Bunun sebebinin müthiş bir yetenekle başladığı ressamlık kariyerinin para getirmediğini gördüğü yıkılışla mı yoksa kendini sevmeyi bıraktığı günle mi başladığını bilmiyordu; sonuçta ne olursa olsun, Süheyla sevmiyordu, genel olarak, hiçbir şeyi... Süheyla sevmiyordu.

Hastanenin kapısından girip veznedeki yerine geçti. Biraz sonra yan tarafındaki iki sandalye diğer çalışanlarla doldu. Aralarında selamlaştılar, günlerini anlatmaya başladılar. Süheyla aldırmadı. Mesai başlamıştı çünkü. Her manada, mesai başlamıştı. Asık suratlı olduğu doğruydu ama asla kimseye kaba davranmazdı. Üşenmezdi, görevini erinerek yapmazdı. Sabırla dinler ve düzgün bir lisanla yardımcı olurdu. Aslında sadece görevini yapardı. İçinde bir kenara koyamadığı nefreti iyi gizlediği için henüz işinde hiç uyarı almamıştı. Gelen ilk hastanın diğer veznedarlardan birine danışmasıyla başlayan mesai kısa ve yalnız bir öğle molasıyla, devamında yorgunlukla bitti.

Akşamın karanlığından korkmuyordu. Otobüs durağına doğru yürürken aklında gerçek ve saf tek bir düşünce canlanamıyordu. Sadece bir karmaşa... Zihnindeki bu gürültü, varınca biraz duruldu. Durakta kimse yoktu, oturup beklemeye başladı. Biraz sonra yanına genç bir adam oturdu. Kadının gözü, adamın zarif ellerini koruyan eldivene gitti önce. Sonra başını kaldırıp yüzüne baktı. Durdu, durdu... Gözlerini tam karşıya dikmiş tek kelime etmeyen, hatta kadının ısrarlı bakışlarına tepki dahi vermeyen adam, kendisine o denli benziyordu ki... "Bakar mısınız?" dedi Süheyla. Adam başını çevirdi, kaşlarını çattı hafifçe. Çok beklemeden gülümseyip "Ne çok benziyoruz değil mi? Şaşırdım. Çok güzelsin." dedi. Süheyla durdu, gülümsedi, gülümsedi... "Sağ ol." demekle yetindi. Kendisine verildiğinde çirkin duran her detay belli ki bir erkeğe verildiğinde müthiş bir şeye dönüşebiliyordu. Bu tesadüf için, hızla atan kalbi için Tanrı'ya teşekkür etmekten başka hiçbir şey yapmadan öylece otobüsü bekledi. Otobüs geldi. Başını çevirip son kez bakmaya cesaret edemeden bindi, en arka koltuğa oturdu. Hareket etmeden önce başını cama çevirdiğinde adam gitmişti.

Kadın ertesi gün yalnızca gördüğü yüzü, adamın o güzel gülümseyişini düşündü. Düşünürken önündeki kağıtları karıştırdı, insanları bekletti, sorulan soruları anlayamadı bazen. Yine de gün bitti, gece başladı.

Süheyla, mucizelere inanan bir kadın değildi. Adamın orada olmayacağını biliyordu, o sadece muhteşem bir rast geliş olarak kalacaktı. Ama öyle olmadı. Adam durakta aynı yerde oturuyordu, yine ondan başka bekleyen yoktu. Başını Süheyla'ya çevirip gülümsedi, ayağa kalktı. Süheyla tekrar şaşırdı, tekrar aynı heyecanı hissetti kalbinde. Adam elini uzattı. "Bugün de rastladığımıza göre belli ki mucizeler bizim için çalışıyor. Adım Tevfik." Kadın gülümsedi, titreyen elini uzattı. "Süheyla..." Otobüs gelene kadar sohbet ettiler. Neleri sevdiklerinden bahsettiler, nelerden nefret ettiklerini anlattılar. Adamın her kelimesinde şaşırıyordu kadın, bütün bu benzerlik onu şaşkına çeviriyordu. İkisi de piyano çalıyordu mesela, ikisi de önceden ressamdı. İkisinin de gelecekte dünya turuna çıkma hayali vardı. Kadın adamı izledikçe, gülümserken kendi yanağının tam tersinde beliren gamzesine baktıkça adama hayran kalıyordu. Otobüs geldi, bu kez adam da peşinden gitti. Yan yana oturdular. Süheyla başını cama yasladı ama adamın onu izlediğini hissedebiliyordu. "Buldum." diyordu içinden. "Ben ne için yaşamalıyım, buldum.” Tevfik'in de böyle düşündüğüne neredeyse emindi. Aynı durakta indiler, ertesi gün buluşmak üzere sözleştiler.

Süheyla artık gülümseyerek dalıyordu uykuya. kahvaltısını daha sağlam yapıyordu. Evine büyük bir boy aynası almıştı; onun önünde kıyafetlerini seçiyor, makyaj yapıyordu. Çünkü kapıdan her çıktığında Tevfik aynı yerde gülümseyerek bekliyordu onu.

Bir hafta sonuydu, Tevfik'le sahilde yürürken bir çiçekçi gördüler. "Bana çiçek al!" dedi heyecanla kadın. Adam gülümsedi. Onlara yaklaşan çiçekçiyi durdurdu Süheyla, "Şu menekşelerden istiyorum." dedi Tevfik'e. "Efendim, kızım? Menekşe mi istiyorsun?" "Evet, onlardan alalım." dedi Tevfik. "Kızım, sana soruyorum. Menekşe mi istiyorsun?" dedi tekrar adam. Süheyla durdu, kaşlarını çattı bir süre. "Tevfik söyledi ya az önce." dedi adamı işaret ederek. Çiçekçi, kadının başıyla gösterdiği boşluğa bakıyordu.

ksmylmz53

Sonu beklenmedik olmuş. Zaten öykü olabilmesi için de şaşırtıcı olması gerekirdi.

betulkuloglu

Çok teşekkür ederim yorumunuz için.

Aselin

Güzel ve hüzünlü bir öykü olmuş. Her şey Süheyla için artık iyi gidiyor derken bir hayale kapıldığını anlamak şaşırtıcı ve üzücü oldu.

betulkuloglu

Onun adına ben de üzgünüm. Süheyla belki de güzelliğini fark etmek için birisine o denli ihtiyaç duyuyordu ki… Ya da sevgiye bilmiyorum. Süheyla benim hikayelerimin en masum kızı. En çok onu gözetir, korurum. Değerli yorumunuz için de çok teşekkür ederim.

gözdetorun

Kaleminiz kuvvetli kesinlikle fazla eser çıkarmalısınız

betulkuloglu

Teşekkür ederim. Devam etmeye gayret göstereceğim.

Kenan

Tebrikler, güzel bir hikaye kaleme almışsınız.

mahmudi

Tebrik ederim,çehov tarzını iyi anlayıp uygulamışsınız.Çalışmalarınızda başarılar dilerim.