Ot - Fatih Aziz Ünal

[Münzevî]

Pörsümüş bir ot, gülümsüyor göğe doğru;
Sararmış, çiğnenmiş çimleri süzüyor.
- Ah benim münevver dostlarım!
Bakın, yine varolmamışçasına gidiyoruz;
Şu haşarı köklerimiz bile gelmiyor bizle.
Bilirsiniz, hafızam daima yanıltmıştır beni;
Acaba yeşil zamanlarımızı hatırlıyor musunuz?
Sabredip kanaat edersek yeterince,
Güneş'e değeceğimize inandığımız vakitleri?

Ben, toprağı hissettiğim günü hatırlıyorum;
Yapraklarımda ansızın beliren damlaları...
Sürgün verdikçe oburlaşan haşeratı...
Çiçek açamayacağımı anladığım ânı...
İlk kez meğer dediğim günü hatırlıyorum.
Belki hâlâ kabulleniyorum ama;
Sanmayın ki artık umursuyorum,
Yahut yok yere kederleniyorum.
Yalnız bir sükûn yaşanan, artık biliyorum.

Fatih Aziz Ünal

[Busenur]

Hayata bakmayı bilmek ne kadar da kıymetli. Bazen suyun akışında, rüzgarın esişinde, bazen de işte toprakta ölüp ölüp dirilen otlarda, çimenlerde nefes alıp veriyor olmamızın yansımalarını görüyoruz. Benzetme yapmak tabiri bunun için çok hafif kalır, bu var oluşun aynasında kendi yerini görmek.
Şiirinizde yaşamanın derdi ve teslimiyeti var. Okurken yaşananlardan köklenip gelen hayatınıza bir bütün halinde baktığınızı düşündüm. Hakikaten insan böyle yaptığında derin bir teslimiyet hissi gelir ve bu nefes almak gibidir.
Şiirin okurken düşündüren ve en sade diliyle bile içinde gizli ve derin bir mana saklayan bu hâlini seviyorum.
Kaleminize sağlık.

[Münzevî]

İnsanın kelimeler gibi alelade fakat bir o kadar eşsiz bir vasıtayla hissiyatını paylaşabiliyor olmasını etkileyici ve hayret verici bulmuşumdur. Yorumunuzu okurken aynı düşünceye bir kez daha kapıldım. Özellikle bu sebepten olmak üzere, güzel yorumunuz için teşekkür ederim.