Neden Şiir Yazıyorsunuz?

[d3lltunay]

Ben büyük ihtimalle O Beldenin en genç ve en toy üyelerinden biriyim . Üniversite de mühendislik okuyorum açıkçası edebiyatla derin bir ilişkim yok . Yani en fazla 7-8 şair bilirim, akımları bilmem, kuralları bilmem yine de sürekli bir şeyler yazarım . Derste , boş kaldığımda , çalışırken aklıma bir şeyler gelince falan filan . Ben yazıyorum çünkü beni rahatlatıyor sanki kendi kendime bilmediğim yönlerime tanıtıyor gibi hissediyorum . Neredeyse şiirlerimi ilk defa burada benden başka insanlar okuyor . Yani insanlar okusun beni sevsin diye de yazmıyorum sadece içimde bir şey bana yazmak zorundaymışım gibi hissettiriyor . Yani benim olayım bu . Peki siz niye yazıyorsunuz ???

[halilesen]

Şahsen ben ilk başlarda yapabildiğim ve hislerime tercüman olduğu için yazmaktaydım. Sonuçta hiç kimseyle paylaşamadıklarını kağıda döküyordun ve bunu çok defa, çığırsan dahi kimse anlamıyordu Sonraları iş bir eser üretmek halini aldık. Üretmek zevk veriyordu. İş hisleri tercüme etmek kağıda nakşetmek iken zamanda takıntı haline geldi ve git gide bir hastalığa dönüştü. Şiir, yani sanat üretiyorsun, bir sanatçısın ve harika bir eser ortaya koymak lazımdı. Dizelerle boğuşurken çok uykusuz geceler yaşadım. Sonra belki nesire yönelmem ile, belki mükemmeliyetçi yaklaşımla bilmiyorum, pek yazmamağa başladım. Pişman mıyım? Hayır! Şiirin nesire çok şeyler kattığını düşünüyorum, fakat nesirin şiire değil.

[Kayhanex]

Şiir yazmaya orta okulda türkçe öğretmenimiz vesile oldu. Türkçe dersinde bahçeye çıkarmış haydin çocuklar doğa ile ilgili bir şiir yazın dedi. Bende yazmaya başladım tabi bu şiir sevdiğim kızın hoşuna gitti. Bende onun ilgisini kazanmak için sürekli yazdım. Şiir sonraları bende bir tutkuya dönüştü ve ilerleyen yıllarda bir şahsıma ait kitap bile çıkardım iyi ki şiir yazıyorum

[sonbaharsevinci]

Sanırım benimki ölümle tanışınca oldu. Sıklıkla ağlayan biri olarak şaşırtıcı bir şekilde dedemi kaybettiğimiz gün ağlayamadım ve o günün gecesini uykusuz geçirip ilk şiirimi yazdım. Sonrasında çok sık elime kalem almıyordum. Bir yazarlık kursuna gidip şiirlerimi başkalarıyla paylaşınca daha sık yazar oldum ve şuan yazmaktan başka hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Umarım birgün bende bir kitap çıkartırım.

[edanaz]

hayatım boyunca hiçbir zaman hislerimi insanlarla paylaşma taraftarı olmadım. belki yargılanmaktan, belki güvensizlikten. Bu yüzden hislerimi hep yazı ve resim yoluyla ifade etmeye çalıştım kendimce. bir zaman sonra yazmayı sadece dertleşme bahanesi olarak değil sohbet etme aracı olarak da kullanmak istedim. yeri geldi herhangi bir eşyayı, yeri geldi anlatılamaz duyguları anlatmaya çalıştım yazılarla. Ve şu an iyi ki yazmaya başlamışım, iyi ki yazıyorum diyorum. yazmak artık benim için Vazgeçilmez bir hal aldı. ben hissettiğim için yazıyorum. yaşamak için yazıyorum. yaşadığım sürece de yazacağım.

[yakut]

İnsanların sağırlığı ve sığırliğı ile yazma eylemindeki sırra vakıf oldum galiba. Yazdıkça var oluyor insan. Pek tabi bilinmek hissi de hepimiz inkar etsek de var bu şöhret merakı değil kendinin nasıl olduğunu görme isteğidir. Çocukluktan resim yapma vardı o zamanla grafitiye sonra da tamamen yazmaya kalboldu. Hep derim insan yaşadığını yazar ve yazmalı ve yazdığıyla yaşar. Bol ilhamlar.

[remzi]

Ve ve bence... Sanat için maliyeti en az olan şey, şiir. Bundan. Müzik yapmak isteseniz para, film çekmek para, kitap yazmak bir yerde para ama zor. Şiir ise bir kalem kağıt, yahut telefon... Herkeste olan şeyler.

[ykskgizem]

İçimde bir sanat sakliydi ama bunu aşık olduğum adamdan ayrılinca keşfettim. Her bos sayfalarimi, elime aldiğim kalem süsledi. Yüreğimdeki aciya eşlik etti ve ben daha bir tutkuyla yazmaya basladim. Artik bu misaralarim sarmaşik misali etrafimi sarmaya basladikça şiire olan sevgim büyüdükçe büyüdü. Aslinda edebiyatla pek bir ilgim yok. En cokta şiir yazmayi birilerin yüreğine dokunduğumu fark ettikce sevdim.
Şiirlerde buldum kendimi şiirle yaşamayi öğrendim.
Hisslerimi en iyi anlattigim tek yerdi. Ve iyi ki yaziyorum daha cok yazmaya devam edicem.

[Ckor]

Şiir yazıyorum demek de tıpkı şairim demek kadar zor bir söylem. Cemal Süreya gibi bir üstadın, eğer şair olabildiysem üniversite yıllarımda oldum diyebildiği bir dünyada ben hiç şiir yazıyorum ya da şairim diyemem. Bir şeyler yazıyorum herkes yazar zaten.

[halilesen]

@Ckor, insan kendisine ne diyorsa odur. Mesela ikimiz de resim çiziyoruz diyelim. Fakat benim ressamım diyerek yaptığım resimler, sizin öylesine, hobi oalrak yaptıklarınızdan daha kötüdür. Siz kendinize ressam demiyorsunuz, öyle değilsiniz ama ben ressamım diyorum. Gerçekte de kendimiz için ne diyorsak oyuzdur. Bu misalde benden iyi resim çizmenize karşın ressam olan benimdir.

Cemal Süreya'dan misal vermenizi anlayamadım, bir insan hayatının her safhasında değişebilir, büyük şeyler yapabilir veya bir yola girebilir. Üstadın üstadı vardır. Bu sözüme büyük edebiyatımızda birçok misaller vardır.

Bunları sizi eleştirmek için değil, sadece ne yaptığınızdan ziyade kendinizi ne saydığınızın mühim olduğunu, gerisinin de bunun etrafında döndüğünü atlatmak istiyorum.

[Ckor]

Şairliğe ve şiire yüklediğim anlam gereği bu ifadeleri kullandım. Edebiyatımızda neredeyse her şair şiire ve şairliğe kendi öznel tanımını getirdi. Ahmet Hamdi şiire bir dil işçiliği olarak bakarken Ahmet Haşim "Şiirde anlam aramak eti için bülbül öldürmeye benzer" dedi. Peki neden her şair şiire yeni bir anlam getirme ihtiyacı hissetti? Çünkü şiir işin en başında öznel bir uğraş olarak karşımıza çıkıyor ama bu öznellik de beraberinde bazı sorular getiriyor. Mesela madem şiir bu kadar öznel bir uğraştı yüzyıllar önce yaşamış şiirler yazmış olan Yunus Emre nasıl oluyor da hala hatrımızda? Nazım Hikmetin satırlarını neden hala unutamadık? Cemal Süreya nasıl hala "Sizin hiç babanız öldü mü?"deyince yüreklerimizi burkuyor. Çünkü bu şairler şiirin kendi tanımını yıkarak onu öznellikten nesnelliğe taşıyabildi. Yani sevdiğimiz şairlerin hepsi aslında şiirin tanımını yıktı onu nesnel bir güzellik haline getirdi. Bu iş de kolay değil haliyle öyle olsa her toplumcuya Nazım Hikmet her aruzla yazana Baki her garipçiye Orhan Veli derdik...
Muhakkak üstadın üstadı iyinin iyisi olacak. Ama buna ulaşmak için önce şairliği ve şiiri bir mihenk taşı olarak görüp onun değerini yükseltip yerlerde bırakmamak gerek. Bunu hem bir raddede kendimiz için hem de yüzyıllardır süregelen bu geleneğin devamını getirebilmek için yapmamız gerek. Eğer bugün kendime oldum artık bir şairim dersem asla zamanın süzgecinden geçemem asla o nesnel olan güzelliğe ulaşamam. Çünkü artık olmuş olurum daha iyisine ulaşmak için bir motivasyonum olmaz ve en büyük eleştirmen olan zaman beni de unutturur tarihin sayfalarında.
İnsanın kendini tanımladığı kişi muhakkak önemlidir ama nasıl her doktor oldum diyen doktor değilse her şairim her ressamım her şarkıcıyım diyen de o kişi olamaz. Önce zamanın süzgecinden geçmek, bunun için de asla oldum dememek gerek...
Yorumunuz için ayrıca teşekkür ederim ben de bu şekilde düşünüyorum.

[Ckor]

Az önce söylediklerimle beraber Cemal Süreya'dan örnek verdim zira kendisi zamanın süzgecinden geçmiş hakiki bir yazar ama o gün o röportajında onca eserine onca güzel ,dillere pelesenk olan şiirine rağmen büyük bir mütavazilikle şair olabildiysem dedi. Ben şairim demedi ve bence işte o gün şairliğini ve şiire yüklediği anlamın büyüklüğünü gözler önüne serdi.

[halilesen]

Evvela, Yunus Emre hariç, saydıklarınız asıl şiiri "nesnel"likten çıkartıp onu oraya buraya çeken kimselerdir. Zaten şiirin bir tanımı vardır ve bu nesneldi. Daha sonra ayak nasırına kadar indi. Provokasyonlara alet oldu, onu bir sanat eseri kıymetinden alıp sokağa indirdiler, şiiri çocuk oyuncağına çevirdiler.

Elbette ki şiir yazmak da en az doktorluk kadar uğraş, yüksek gayretler ve sayısız etütlere ihtiyaç duyar.

Bir kimsenin şair olması ve bu yolda ilerlemesi demek daima aynı olduğu manasına gelmez ki bazısının bazı dönemlerinde parladığı olur; kariyerinin/şairliğinin/yazarlığının zirvesi denir. Bir şair kötü şiir yazınca şair değil midir? İlla mükemmel bir şiir mi yazılmalıdır?

Bakınız ben, her şiir yazan şairdir, demedim; şairim diyen ve bu ifadesinin etrafında şiire teksif eden şairdir, dedim.

Bu başlığın mevzuu olan "Neden Şiir Yazıyorsunuz?" da esasında şairlikten irte bir kimseyi şiire muhtaç eden sebebe yöneliktir.

[Ckor]

Evvela, Şiirin her şair için öznel tanımları olduğunu ifade etmiştim. Bu bağlamda bir eserin sanat niteliği taşıması için gerekli olan ne süslü ağdalı cümleler ne de nasra inmeyen bir eser vermekte yatar.

Bununla beraber mükemmel olması gerektiğine dair bir ifade kullandığımı da hatırlayamadım daha çok zaman süzgecinden geçmesi gerektiğini ancak o zaman o eserin gerçekten sanat değeri taşıyıp taşımadığını hakiki anlamda şiir olup olmadığını görebileceğimizi ifade ettim.

Ama maalesef şiirin hiç bir zaman nesnel bir tanımı olmadı. Bir görüş birliği olsaydı bugün karşımızda.
* Sebk-i hindi
* Türki basit
* Mahallileşme
*Toplumcu
* Fecriati anlayışı
* Tanzimat anlayışı
* Servetifunun anlayışı
* Yedi meşelaciler
* Hisar
* Beş hececiler
* Garipçiler
* İkinci yeniciler
* Mistik anlayış
Gibi birbirinden tamamen farklı akımlar olmazdı. Fark ettiyseniz Garipçilerden veyahut Toplumculardan önce de birbirinden farklı bir çok akımı, anlayışı görmek mümkün.
Bununla beraber zamanı gelmiş bir fikri önlemek de mümkün değildir şiir de toplumun gerekliliklerine göre evrildi tarihte. Onlar şiirdir bu şiir değildir demek doğru olmaz. Zamanın süzgecinden geçmek kolay değildir bunu yapabilen yüzyıllar sonra da hatırlanan her şiir sanat değeri taşımaktadır.

Bir şeyler yazıyor olmak için mükemmel olmaya gerek zaten olamaz çünkü mükemmelin ne olduğu bile çok subjektif bir ifadedir. Ancak ben hakiki anlamda o nesnel güzelliği yakalayamamış bir kişinin kendini şair olarak tanımlamasını riskli buluyorum. Çünkü bu söylendiği zaman gelişimin, eğitimin ,öğrenmenin durmasının olasılığı artar ve bence bu olasılık yüzde bir bile artacak olsa bu riski almamak gerekir çünkü o yüzde bir gerçekleştiğinde maalesef gelişim durur ve kişi olduğu yerde sayar. Zamanın süzgecinden de yüksek ihtimal geçemez çünkü yazılı tarihimizin başlangıcından itibaren trilyonlarca şairim diyen kişi oldu ama şuan sayabildiğimiz belki çok daha az kişi var.

Neden şiir yazıyorsunuz başlığına verdiğim cevap ise : Şiir yazmadığımdı.
Yani yazdığım cümle kümelerinin zamanın süzgecinden geçmediği sürece onlara şiir diyemeyeceğimi ifade etmek oldu.
Bu cevap da başlığa uygun olarak verilmiş bununla beraber kalıpların, beklenenin ,normal olanın dışında söylenmiş bir cevap olduğu için muhtemel karşılığını tam olarak bulamadı.

Umarım kendimi ifade edebilmişimdir. Kıymetli yorumlarınız için teşekkürler. Güzel bir sohbet oldu

[emzlm]

Aslında çok iyi değildir edebiyatla aram ama şiirleri çok severim, küçüklüğümden beri hep istemişimdir yazabilmeyi. Sanırım hüzün kotam doldu ve sözcüklere taştı artık. Şiirlere en çok ümit yakışır derdim ama asıl kaynak acıymış, daha iyi anladım.

[sbetul]

Yazmayı hep sevdim. Okulda yazma ödevleri verilirken uflayan seslerin arasında sevinip el çırpan hep bendim. Önceleri düz yazılar yazardım. Ve şiir yazabileceğime hiç inanmazdım. Şiir zor işti, bir kere denedim ve dedim ki benim şiire yeteneğim yok. İnsanın kendini bir şeylere inandırması ne gariptir. Lise son sınıfta arkadaşım gitarıyla beste yaparken ona söz yazabileceğimi söyledim. Basit şeyler yazdım ve beğeniler. Sonrasında şiir yazmaya başladım. 1 yıl oluyor ben şiir yazmaya başlayalı. 19 yaşındayım. Her seferinde arkadaşlarıma gösteririm ve her seferinde bana destek verirler. Bazen sözleri benim şiirlerimden çıkan kendi şarkılarımızı söyleriz Benim şiir yazma serüvenim böyle başladı. Şiirin naifliğini, güzelliğini ve hislerimi bir hikayeye sindirmekten çok daha özlü ve kısa yazabileceğimi fark ettikten sonra zamanla düz yazı yazmaz oldum. Sayfalar sürecek yazılarımın yerini sayfalar süren şiirler aldı. Şiir yazıyorum çünkü insan hislerini ifade etme ihtiyacı duyar. Bence her sanat bu yolla doğar. Ben de şiirle iç dünyamı bir miktar dışarı yansıtma fırsatı buluyorum. Der ya şair, yazmasam çatlayacaktım diye. İşte tam da bu yüzden. Yazmasam çatlarım diye korkuyorum

[Yorgun44]

Şiir yazmak bazen bir kaçış gibi geliyor bazen de bir kurtuluş. Konuşarak anlatamadıklarımı dizelerde anlatıyorum. Adeta dizelerde haykırıyorum.

[Aselin]

İnsan hep güzele ulaşmak ister.Dünyada kimsenin kalıcı olamayacağını fark eder zamanla kalıcı eserler bırakmaya çalışır. Bir çocuk, bir resim, bir heykel, bir şarkı, bir bina, bir ağaç, bir roman, bir şiir. Tamamen yok olmak bu dünyadan, acı gelir her insana. Sebepsiz yere bir şeyler bırakmak ister çoğu insan sanırım.
Yazmak da rahatlatır psikolojikmen zaten. İlk şiirimi ortaokul yıllarında Atatürk'e yazdığımı hatırlıyorum evde kendi kendime. Basit çocukça bir dörtlüktü. Sonra devamı gelmedi uzun süre ta ki lise yılları platonik bir aşk yaşayıp ona şiir yazana kadar. O şiirlerin çoğunu attım tabi. Sonra yine uzun süre yazmadım ta ki annem ölene kadar. Bitti isimli kısa ölçülü bir şiir yazmıştım. Sonra öğretmenler günü programı için şiir yazmıştım çalınma ihtimaline karşı çeşitli sosyal medya hesapları, sitelere filan kaydetme isteği duydum. Sık sık şiir yazmıyorum ama seviyorum şiiri. Güzel şiir okuyanlar ve yazanlar beni çok etkiler hep. Her şiiri beğenmem. Şair oldum da demem hiçbir zaman. Hobi olarak arada yazıyorum.

[mahmudi]

Ben en başta şiiri çok sevdiğim için şiir yazıyorum.Şiir bana her zaman etkileyici gelmiştir.Şiirler,özellikle kaliteli ve içten yazılmış şiirler,insanın içine işler.Ben de şiirin bu özelliğini severim.Şiir yazmak beni heyecanlandırır ve mutlu eder.Duyguları daha yoğun bir şekilde hissetmemi sağlar.Bana yaşadığımı hissettirir.

[mayyurek]

Şiir musikidir, musikisi olmayan ruh öldür. Ölmemek aksine yaşamak için yazmaya gayret var...

[mehmetsigirci]

Duygularımı paylaşacağım bir arkadaşım yoktu ve yoğun duygularım vardı.
Şiir de bana dostluk etti.

[şuleejx]

Yazmasam çıldıracaktım demiş Sait Faik... Başlarda ne demek istemiş ki derken bizimki de öyle oldu aynen de ne demek istediğini anlayıverdik... Bir de hikâye yazmak beni yorar enerjimi bitirir genellikle şiir yazmak enerji verir... Ben enerji dolmak için şiir yazarım...

[florasan]

Şiirin çok anlamlılığı sadece okuruna özel değil. Şiirin yazarı da aynı satır aynı kelimelerle çok farklı ve zıt duyguları harmanlayabiliyor. Bu durum sizi alıp başka dünyalara götürmüyor; olduğunuz yerde, bulunduğunuz andaki duyguları alıp alenen farklı yönlerden gösteriyor. İçindeki güzellikleri ya da kötülükleri daha net ve daha özgür görebiliyorsunuz. Bir anda güzel ve kötü her düşünce gürültü olmaktan çıkıp ince ve hoş bir tınıya dönüşüyor. Demem o ki şiir yazmak sanatın tarifsiz duygularını en doğrudan anlatan eylem olabilir. Bu da bir kaç denemeden sonra vazgeçilmez bir durum alıyor.