Hüzün - Mustafa AYYÜREK

[mayyurek]

Yoğun hüzün içerisindeydim. Soğuk ve gri bulutlar pencereden izlediğim gökyüzünü kaplamıştı. Yağmur damlaları yeryüzüne ağır ağır düşerken, ağaçlar rüzgarın etkisiyle uğulduyordu. Sokaklar bomboştu, çığlıklar her tarafa gergin bir hal veriyordu. Bu durum, insanı çepeçevre saran ruhi bunalımların adeta ölüm haberi gibiydi.

Hüzünlü bir halde odanın köşesinde eski ve yıpranmış koltukta oturuyordum. Bakışlarım uzaklarda kalıp, sevince hiç yetişmeyecek gölge gibiydi ve içimdeki derin acıdan kurtulmayı amaçlıyordum. Sessizlik, odanın her noktasına karamsar bir dokunuş katıyordu. Sonbaharın solgun yaprakları savruluyor, ağaçlar, yapraklarını birer birer kaybederken bedenimin yavaşça uykuya dalışını göz önüne seriyordu. Bu dönem, sanki doğanın da melankolik dirilişiydi. Demek gerçekmiş, insan nasıl hissederse her şey ona göre şekilleniyormuş. Masa melankolik, gıcırdayan kapı dertli, kahkahadan ölmek üzere olan martı sancılıydı.

Pencereye gözüm ilişti. Pencerenin ardında beni bekleyen denize daldı gözlerim, uzun süredir içimde taşıdığım derin hüznü o kadar iyi yansıtıyordu ki... Mavi denizi bırakıp soğuk ve gri tonlardaki dalgalara odaklandım. Denizin içinde kendi kederimi, derdimi, gamımı buluyordum.

Odaya, tavana, gökyüzüne, denize, gözlerimin ta içine sirayet etmiş bir hava var. Bundan kurtulamıyorum.

Sahilde yürümek için evden dışarı çıktım. Deniz esintinin çırpınışları kulaklarımda yankılanıyordu. Gözlerimi biraz önce pencereden izlediğim dalgalara çevirdim. Bir anlığına dalgalar arasında kaybolup gitmeyi... Dalgaların dumanlı sonsuzluğu ve sahilin yalnızlığı arasında kim olduğumu umursamadan yürümeye başladım.