Güneş - Betül Kuloğlu

[betulkuloglu]

"Son konuşmamızdan sonra bir daha gelmezsin diye düşünüyordum." dedi adam, bastonuna tutunup sandalyesine çöktü. "Ne yalan söyleyeyim, birkaç gün zavallı kadıncağıza yaşattığınız feci şeyi düşünüp kahroldum ve her erkeğin sizin gibi olma ihtimalinden korktum ama sonra dedim ki, aman Süheyla, hayat adamın hayatı, ne yaparsa yapsın bu onunla sohbetimi kesmeme neden olamaz." Süheyla, bunu söylerken gülümseyip elini savurmuş ve arkasına yaslanmıştı. "Pek keyiflisin, seni ilk kez böyle görüyorum." "Çünkü hayatımda ilk kez gerçekten aşık oluyorum." Adam hayretle kaşlarını kaldırdı. "Nasıl biri?" "Güneş, ismi. Sol böbreğim ya da sağ kolum... Benden bir parça yahut benim aynadaki yansımam gibi. Saçlarını bir görseniz, güzel yüzünü... Fakat beni cezbeden asıl şey bana kendimi sevdiriyor oluşu. Dünyada en tahammül edemediğim kişiye tahammül ediyorum artık. Çünkü bana benziyor, çünkü bende bir ceset gibi durduğunu düşündüğüm her şey onun adında can bulup güzelleşiyor. Benden kaçmadı, durup sorgulamadı, korkmadı. Bir adım gerilemedi, tökezlemedi. Kararlılığını görmeliydiniz. Ona hayran kaldım. Sanırım hayatımda ilk kez ne istediğini bilen ve cesaret gösteren birini gördüm. Bir kılıç tutturdum eline, kafamın içinden..." Süheyla, bunu söylerken işaret parmağıyla şakağını işaret ediyordu. "...Ve emin olun efendim, arkasına geçip beni savunsun diye koşulsuz güvenebilirim. Kılıç beni yormuştu, tam zamanında değil ama çok gecikmeden aldı onu elimden. Kimseden çekinmeden ve zamanın sorgularına ellerim havada, silahsız diz çöktüm. Efendim, dünya bana karşı kurulmuş bir tuzak gibi görürdüm hep ama artık öyle değil. Hayatın bir yerinde benim de rolüm varmış. Ekmeğin de kendine has bir tadı varmış suyun da. Güneş en güzel rengini doğarken verirmiş. Gecenin karanlığından korkmadan sabahın ilk ışıklarını beklemek gerekirmiş. Yaşamak... Yaşamak, efendim. Yaşamak bir eylemmiş. Bir yerde bana ait olan biriyle birlikte aynı göğe bakmak ve bunu bilememekmiş. Meğer bir yerde birisi bizimmiş. Ne acayip şey, bir evlat gibi, bir kardeş gibi, dahası bizden çok biz gibi... Biri varmış." Arif yalnızca içten bir tebessümle kadının ışıldayan gözlerine baktı çünkü ne söylese bu hâline kifayetsiz kalırdı.