Ne günahın dili var şeytanın ağzından Ne sabiler gülüyor bir şey anlatmak için Karışığız; iyi yok, kötü yok Görünebilenler, öyle kıymetsiz ve boş Herkes tanrı kimi zaman ve de günahkar Ölenler susmuş bildikleri halde Doğanlar ağlıyor haklı yerde Kim söylemiş ve dinlemiş farketmiyor Tüm cümleler yinelendikçe; anlamlı bir ve o kadar hoş Kurallar, dinler, kulaktan dolma hurafeler Her şeyi öğretiyorlar gördükleri gibi Roller yazıyorlar oynatmak için aşkı, deliliği İstemiyor işte susup öylece sevsin, sevişsin Sahnelerde günbegün yalnızlığı ağlatırke...

<r>Halil Bey, öncelikle vakit ayırıp okuduğunuz ve böyle dolu bir eleştiriyle geldiğiniz için teşekkür ediyorum. Her zaman aynı noktada eleştiriler alıyorum sizden ve hoşunuza giden kısımlar da tekerrür ediyor gibi. Bu eleştirinizde katıldığım ve katılmadığım yerler oldu. Şiirlerde daha iyisi olması için irdeleyici çabanızdan bence her üye gayet memnun bu arada. İyi günler diliyorum<br/> <br/> <MESAJBIRLESTI><s>[mesajbirlesti]</s> 4 dk 1 sn sonrasında otomatik birleştirildi:<e>[/mesajbirlesti]</e></MESAJBIRLESTI><br/> Teşekkür ediyorum vakit ay...

Yalanla doğmuş güneşle geldiler
Tükettiler iyi hislerimi o ölmek için gelenler
Bir gitsem ben, kapayarak gözlerimi
Merakımla yürüsem ve unutsam peşleri sıra
Onlarca yıl geçse de
dinginleştiğim bir yaşta bulsam kendimi

Otursam boş bir eve
Kanlı saçlarımı tarasam hatıralarla
Unutsam işte, çalınsa senelerim
Alaturkalaşsa yakaları gömleklerimin
Bir güzel hayalde uyurum o zaman
Üç beş yaşımdan kalma bir geceden
Sonsuzluğuma kadar

Zeynep Güldiken

Biri bir taş attı, ben dünyaya çarptım. Birikti çığlıklarım, yırtıldı yanaklarım, Tuttular sımsıkı, morardım. Önce ağrıdım, sonra deli gibi ağladım! Biri matematik öğretti sonra Bir gözyaşı kaç tokat, bir isyan kaç yara Öğrendim, sustum da devam etti ağrılarım, Önce ağrıdım, sonra deli gibi ağladım!   Biri geldi sinirlice, kızdı gözyaşlarıma, Sonra ağladım; sadece yalnız kalınca Aka aka biter sandım pınarlarımda. Tekrar ağrıdım, sonra yine ağladım!   Çaldı kapı, evimde bin kişi, Zikretti aynı sözleri Süslemeli bantlar, görünmezlik formülleri Op...

Gün ortası acısı bu pek de bilinmeyen Yalnızlar trenine binmişler gördü Bir şiirde ağlamışlar ve hiç anlaşılmamışlar Kalabalık kentte bir kadın başıboş dolaşan Ve ben gördüm hepsinden bir kuple taşıyan Faili meçhul hüzünlü gecelere sinmişse karanlığın yegane hüznü, Dalkavukluğun kazandığı dünyada bir gün dilemişse, sevdiğin bile Ve de asılsız soruların sahibi bu kente dönmüşsen Hiç bulamamışsan ait olduğun yeri Hep yabancıysan hem de herkese Acın hafiflesin diye uyanıyorsan her yeni güne Yeniden tanışıyorsan bu kahrolası şeylerle Unutuyorsan ha...

Merhaba, öncelikle en beğendiğim kısımla başlamak istiyorum: ''Ama zaman, zaman öldürüyor beni." Her okuduğumda bana o masum, hırslardan arınmış hüznün hissini verdi. Bir çocuğun gözyaşlarını tuttuğu saniyelerini okumuş gibi oldum. Yapıtın geneline baktığımda ise bir şiirden ziyade hayran olan biri için yazılmış sade cümlelerden çok öteye geçemedi. İsim benzerliğini de eleştirimin sonunda farkediyorum, gülümsetti Kaleminize sağlık

Merhaba, Halil Bey. Değindiğiniz şey tam da edebiyatın kendi doğasının sonucu olan bir durum. Ben böyle olmasından çok keyif alıyorum açıkçası. Sadece şiirde değil üstelik; basit, tek bir cümle için de haz, gün içerisinde dahi değişebiliyor. Bahsettiğiniz diğer kısım ise çok kez farkettiğim ama kötü bir şansla şiirimle özdeşleştirdiğim ve bağlı olduğum bir durum. Bir çeşit savrukluk ve ne kadar bunu görüp değiştirmeyi düşünsem de kıyamadığım bir kusur gibi karşımda duruyor ve onu her şiirde biraz biraz sunmaya devam ediyorum. Sorunuzu düşündüğü...

Genç hisli ölümlerin saklandığı bir kalp onunkisi
Girenler çok sayıda ve kalıcı her birinin izleri
Tek tek yas tutar hissetmediği duygulara dair
Bir hüzünlü ev sahibi gibi ölür içten ve gülümser

Aşka teslim olmuş hatırlamadığı bir günde
Uslanmayacağını bile bile,
Her seferinde korkar gücünü kaybetmekten
Her hata hep unutulur iziyle ve tekerrür eder
Çok iyi bilir; biter hep ve bitecek gelecekler
Geçer deseler de hiç geçmeyecekler

Zeynep Güldiken

Teşekkürler, özellikle yine kadın şairler tarafından beğenilmek çok kıymetli

Bir ağaç kovuğunda büyüttüm Eskimiş yaşlarımı, sakince işlediğim aşklarımı Sırtımı yasladım tülden bir perdeye Işıklarıyla doluyum şimdi hayatımın Ve bir gölgeyim geçmişin gövdesinden Yalnız bir sayfaya düşüp duran, karmaşık Güneşin kendini söndürmesi gibi Sakince soğuttum şimdi kendime öfkemi Silmek için getirdim odaları ceplerimde Dolaşıp durdum farklı evlerde Sanki kaçabilecekmiş gibi sayılı hislerden Yeni çarşaflardan eski aynalara baktım Aşka satılmaya hazırlandım durdum Sönsün isterken yaktım tüm ışıkları Tekrar tekrar yakalandım Zeynep G...

Merhaba Halil Bey, şiirinizi sindirerek okuma fırsatına ulaştım. Sıradanlığın, gündelik ama derin bulduğum konuların dizelerde can bulmasını seviyorum. İsyan etmeden kabullenen ancak sorgulamayı da elden bırakmamış ve dalgınlığını üstüne giymiş; her gün rastlayabileceğimiz, sakin fırtınaları olan bir karakterin şiiri. Ve şiir bizi Akdeniz kıyılarında bu karakterle sokak sokak gezmeye davet ediyor. Gerçi her ne kadar delirmek üzere olduğundan bahsediyor olsa da bunun sürecin bir parçası olduğunun farkında olan birinin kaleminden çıkmış hissiyatı...

<r>Merhaba Busenur Hanım, son kısımda değindiğiniz durum daha iyi anlatılamazdı. Bazen, özellikle ilk yazıldığında, içeriği ve manayı daha çok önemseyen kısmım şiirin yapısındaki bozuklukları farkına varmama engel oluyor ve bir süre sonra tekrar göz attığımda kopuk olan kısımları çok net görüyorum ama bu durumu, belki de şiiri profesyonel olarak yazmadığımdan ve açıkladığınız şekilde o ilk halini çok kıymetli bulduğumdan, değiştirmek için bir çabam olmuyor. Ancak şu sıralar bunu biraz törpülemek niyetinde olduğumu söylemeliyim Sonuçta bu platfo...

Öylesine sarhoş ve hiç öğrenememiş Her türlüsünü unutmak için geldiler Aynı bizler gibi acılar içinde sayıklarken Onlara bir de geceyi öğretmek gerek Sabahına kalmayacak avuntularla Ulu gölgelerinde kendi seslerinin Senelerdir kaybettiklerinin peşinde Söndürüyorlar çoktan uçup gitmiş külleri Bir dolu şişede arıyorlar tüm cevapları Dibi görürken tükeniyor umutlar müsvetteler gibi Yeni güne kalmıyor o neşeli kadehten tek damla İnandırılmış her tövbekar gibi eski bizler gibiler Saklıyor yarım akılları gerçeğin açtığı yaraları Şimdilik geceyi örtec...

Dağınık kadınların her daim seven kalplerinde Eski bir şarkı gibi nüksediyor bazı günler Dağıttım saçım başımı Gözlerimi boyadıkları karanlıkla Unuttum kaç kere vurulmak istedim Gelenler oldu sadece istediler diye Girenler oldu sevebilen kalbime Herkes bir parça dinlerken o yalanlardan Dağıldıkça dağıldı kara yazım Unutmak için yazarken bir bir kazındı Deliliğim, aşkım ve intiharım Başka bir kadına özendim acıları olmayan Yine de değiştiremedim kendimi Bende bir kalp çırılçıplak atarken Dağıttım saçımı başımı yeniden Bir parça deliyim artık esk...

Yorumunuz için geç bir teşekkür ile geldim @halilesen Bey. Her zaman olduğu gibi gözünüzden kaçmayan kusurlar olmuş, düzeltmeme vesile olacak. Teşekkür ediyorum. Diğer kısımlarda, nadiren olur, size katılamadım bu seferlik. İyi akşamlar

O adam doğurur ve öldürür kimsesizliğimi Sığ kalplerin alelade bir köşesinde Gülümsettiğim çocuklardaki gibi Herkes bir haberken o tek umutlu andan Bir adam gelir ve doğurur kimsesizliğimi Zamanın dışında fısıldanmış bir öğretide Hatıralar içinde iyileşir çoğu kötü gün İyi yansıtır geçeni her çare yeni zaman Hep bir adamı bekler içimdeki o ses Ve o gelir nankör adımlarıyla doğurur kimsesizliğimi aldırmadan Gökyüzüne devindikçe içimden yazım Katili olur kimsesizliğimin Karışadurur yeni yaşımla kahkahalar kanıma Alakadar saatler edinirim hayattan...

İlk bahsettiğiniz kısımda yani "Derin sonsuzluk" tamlamasında size katılıyorum ve "İnsancıklar" yerine yazım hatası olarak "insancıllar" yazmışım . İkinci mısra için dediğiniz şeyi yaşamadım açıkçası . "Bu yoldan nasıl çıkılır ki?" ve "Yaşat beni" kısmı ise aslında yerinde kullanılmış görünüyorlar. Bu yolda ilerlemekte ve bu şartlarda yaşamakta zorlanıldığı için Tanrı'dan yardım üzerine dilendiği anlamı çıkıyor.

Merhaba Halil Bey, evet eleştirdiğiniz ilk kısımda neyden bahsettiğinizi anladım. Yeknesak hava kattığı kısmı, kendi iç sesimle okuduğumda, yazan taraf olduğum için çok fark edemiyorum ilk etapta. Lakin platform da bu tarz katkılar için var bir yerde. Anlatmaktan keyif aldığım bazı kısımların okuyan tarafa geçmesi beni çok memnun ediyor. Kıymetli yorumunuz için teşekkürler, iyi akşamlar

Neden sever yalnız kadınlar akşamüstlerini Dolaştığı parklarda bir dize gibi kalır hüzünleri Geceye ait olmakla bir midir akşamüstünü sevmek Sevişmeler kadar güzel midir bilinmeyeni istemek Gençliğini bir şarkıya saklamıştır pek çoğu Açar açar okur o rollerinden sıyrılıp bir köşede Nasıl sayarsa yeniyetme gelecek yaşına kalan günleri Nasıl beklerse yolcu dumana kalan saatleri Öyle zor olur akşamüstünü beklemek Sevilmekten korkup titrerken o güzelim bedenler Bir deli güldürür bir delir ağlatır hayat yalnız kadını Pek çoğuna sevdirirler çapkın gü...

Teşekkürler Semra Hanım

Teşekkür ederim Yusuf Bey, ne mutlu bana güzel yorumunuz için

Turuncu gökyüzüne kanmıştı genç aklım Kaba saba cümlelerle örtülüydü oysa hayatım Tortop olup saklasam bedenimi bir bodruma Kaçsam kaçsam ve bir yol bulsam derin sonsuzlukla Bu yoldan nasıl çıkılır ki? Aşk hafifletiyor diye inandırılmıştım hayata Ve bir kereliğine görmüştüm en güzel akşamı Şimdi, nasıl yaşanır ki kaybettim sevdayı Kapatsam gözlerimi sımsıkı Ve kalmasa ölmüş renklerin hiçbiri güneşin nefesini tutandan gayrı Çeksem içime yaz denizilini tüm tuzuyla Unutsam tüm bu sıradan acıları Avunur muyum bir çocuğa söylenmiş yalanlarla Öğrenir...

Teşekkürler İlknur Hanım

1 dk 26 sn sonrasında otomatik birleştirildi:
Evet, bu kısımda haklısınız. Teşekkür ediyorum

Teşekkürler @Semram07 hanım

Öncelikle yorumunuz için teşekkür ederim. Önerilerinizi şiirime yerleştirdiğimde yeni ahengi daha bir boşuma gitti diyebilirim. Dediğiniz bir ağıt şiiri bu ve hissettirebildiysem ne mutlu bana