Bir akşamüstüydü, denizi en içime çektim
Öyle boştum ki şimdi masmavi düşlerim
Kararsa gökyüzü, yollar kaybolsa ay ışığında
Biliyorum, yine o satırlara koşacağım
İçim dolup taşsa da, yalnızlığa kaçacağım
Çünkü en derin mavi, geceki gözyaşlarım

Yollara düşsem, yaltaklansam hayata beni sevsin diye
Eve dönsem her seferinde, bir yere ait olsam diye
Sözler verip tutmasam, aşkı arasam bulamasam
Yine esmeyi esirgeyip usulca döneceğim
İçimde yükselirken en tuzlu denizler
Boğularak yaşamayı öğreneceğim

Zeynep Güldiken

Yirmilerinin hıçkırıklarında gizli ruhu Sokak sokak geziyor içine attıkları Kendini bir çerçeveye sıkıştırmış koca dünyada Tuhaf romanların hüzünlü karakterleri gibi Terk edilmedikçe uğurluyor sevdiklerini Önceleri minnacık sanırmış havadar şehirleri Halbuki gözleri hiç görmemiş boğulunan nehirleri Çıktıkça odalardan, arşınladıkça yolları Vardıkça tüm kaygılı köşelere Döndükçe yüzünü çoktan açılmış gözlere Bir nefes gibi kalıyor kalabalıklar içinde Haftalar var tanıdığı zaman dilimlerinden İyileşmek için verilmiş sözlerle birlikte. Dağınık şiir...

Öncelikle @Okan1983 Bey’e katıldığımı söylemem gerekiyor. Sahiden de bu işi hayli ciddiye aldığınız ve yerli yerinde eleştiriler yaptığınız için teşekkürler @halilesen. Yorumları ayrı ayrı okumakla birlikte ciddiye aldım. katıldığım yerler de hayli çok. Şiirin yapısı hakkında biraz daha fikir sahibi olmak gerekiyor gibi geliyor, en azından tarafsız başka fikirleri gördükçe böyle düşünüyorum. Teşekkür ediyorum

Bir şeyler eksildiğini hisseder gibiydim Uyandığımda yabancı bir evdeydim Sokağa baktığımda gördüm güneşin döndüğünü Ve anladım ne zaman ölümden döndüğümü Bugüne dek pek çok çareyi irdelememiştim Ancak sabah ölümle burun buruna gelmiştim Kimse açıklamadı neden kötü ihtimaller gördüğümü Ve anladım bir zamanlar içimde neler söndüğünü Yazılı olmayan şeyler yüzünden hayatı tepmiştim Karanlık bir gözlükle çocukluğumu izlemiştim İçten içe biliyordum o çocuğu gömdüğümü Ve anladım bu sabahtan önce de öldüğümü Meleğin karşısında kalmış son bir nefes gib...

Teşekkür ederim Semra Hanım, çok sevindim

Çok teşekkür ediyorum Semra hanım

Çakıl taşlarıyla doldurmuştu avuçlarını Öfkesini hiç bitmeyecek sanırken Yakalandı hiçliğini bilmediği birine Parmaklarının arasından akıyor Su gibi sakin ve yakın her renge Kuşluk vaktinde boş bir parktı oturduğu Ağaç gölgesinin kıymetini bilmemiş kimse Koşuşturan çocukları hapsetmiş dünyası Alacalı kedi, kum kokusu ve dalgasız seslerle Şimdi bir başına; öfkesiz, yeniyetme haliyle Gözyaşları biriktirmiş ve çaldırmış katıp gülüşüne Hatırlamıyor onu tam nerede unuttuğunu Yaş söğüt gövdesinde, betonerme köşede Solmuş sarısı güzle yarışan o yavru ...

Diyecek bir şeyim yok açıkçası. Tamamen doğru bir yorum ve ileriye yönelik güzel de bir çıkarım. Umarım ben ve diğer O Belde kullanıcılarının kulağına küpe olur

halilesen Öncelikle okuyup inceleyip düşüncelerinizi aktardığınız için teşekkürler. İlk kısımda bahsettiğiniz "İçim dışım sahaf kokusu" kısmına elimde olmadan katılamakla birlikte diğer kısımlar için olan fikirlerinizin şiire aktarılmasını mümkün görüyorum. Devrik kısımların fark edileceğini ve belki kulak tırmalayacağını öngörmedim değil ama sonda dediğiniz gibi şiirin, en azından benim açımdan, bazen olduğu ve hissettirdiği gibi kalması gerekiyor. Güneş ve karadeliğe yaklaşım günden güne değişir diyelim. Tekrardan teşekkürler, iyi ...

küntagsu yazdı: ↑16 Eyl 2022, 21.57 Acı ve karamsarlığı gördüğüm bu şiirde bazı sözcüklerin ve dizelerin tekrar düzeni şiiri daha dinç kılacak diye düşündüm. mesela:"tüketilmiş cümleler", "gayelerim benden hayata çalındı", "arsızlanmayan topraklar" Kaleminize ve yüreğinize sağlık.

Bahsettiğiniz kısımlar için alternatif şeyler düşüneceğim. Teşekkürler

Yollar ve tüketilmiş cümlelerle bezedim
İçim dışım eski basım kitap kokusu
Bu çektiğim ruhumun merkezinden
Dünyaya uzanan bir acı

Yağmur akıttı öbek öbek
Çocukken mavi kokan limonumu
Gerçeği gördüm silinen mavi düşümde
Gayelerim benden hayata çalındı

Kalabalıklar, kestirme yollar, yorulmuşlar
Eğrelti otları arsızlanmayan topraklar
Dilsiz gürültüsüyle kent
Ve düşünceleriyle boş yürekler evi
Çalıp götürdü sancımı dindireni
Öyle eski;
Belli değil ne zamandan beri

Zeynep GÜLDİKEN

Sizden şu ana kadar aldığım en ılımlı yorumlardan biri diyebilirim. Ben ve kalemim oldukça memnun olduk. Dediğiniz gibi; şiire sadece kelimelerin ahengi ve mükemmelliği gözüyle hiçbir zaman bakamadım. Aksini düşünenlere saygı duyarım ancak şiir bana göre duygu başta olmak üzere düşünceleri ve belki olayları güzel sözlerle, mükemmel olmasa da, anlatma sanatıdır bir yerde. Fikirlerinizin esneklik kazanmasına ve de şiirimi beğenmenize sevindim. Şiirim üzerindeki fikirlerinizi ciddiye alacağım ayrıca. Kelimelerin duyulması hakkında hatırlatma için ...

Duygularına uyacak bir müzik kalmamış Ne ara böyle köreldi, kim bu taş duvardan kadın Zamanın tatsızlığında bunalmış Hayatı kuş uçuşu yaşamaya çalışıyor Kim bu kestirmelerin esiri Bir akıl karışıklığı içinde çırpınıyor Kapısına fırtınalar çarparken, Kalbinde ılık bir rüzgar bile esmiyor. Neden geçmiyor bu toz duman duvarları İçinde ve o kazanamadığı heybetli düşlerinde Ceplerinde şuradan buradan çaldıkları Kalbinde o hüzün, kimsenin ayak basamadığı Satıyor ne varsa insan pazarlarında Takvimler olmasa bilmeyecek dünü İçini karartmasa gece görmey...

@halilesen Bu tarzda mana yutmak konusunda, kendi şiirim meclisten dışarı, zıttını düşünüyorum. Siz de çok başarılıları olduğuna değinmişsiniz gerçi. Sevdiğiniz ve beğenmediğiniz yerler için, vakit ayırıp okuduğunuz için teşekkürler.

@halilesen Eleştiriniz için teşekkürler

İyi yürekli bir adamı taklit ederken yakaladım onu
Tek yapraklı karanfiliyle buldum
Cebinde benden ve diğerlerinden kopardıkları
Bir lütuf sanıp uzattı o son sarı yaprağı

Bense şarapla sulanmış karanfildim
Kalan son canımdı o yaprak
Bahar bitmeden koparmak istedi
Cebinde niceleri, bana kendimi sunarken
Biliyordum, çoktan solmuştum ben

Zeynep Güldiken

Aklıma kazığım dalgalarla gidiyoruz epeydir Bugünün kalanı, yarın ve ben Epey geçmişti büyük çığlıkları yutalı Şarkılar bile anlamsızken Şimdi nerden buldum bu köpüklü suları Tılsımı yaşamın çukurlarında bırakmıştım Yalnızlığa alışmış, üstüne sevmişken Ve yağmur bile hüzünden yoksunken Kimin nefesi bu dağıtan saçlarımı Siyah perdelerle silmiştim ışıkları Tek beklentimdi yalnızlığa tahsis edilmiş bu oda Totemlerim vardı korkutan mutluluklardan Bir yola çıkmayan odamın kapısı var bugün Ürkütüyor hayat Ellerimden kayıyor durgunluğum Kaçacak yer ar...

Şiirinizi genel olarak beğenmekle birlikte üçüncü dize manen ve yapısal olarak en hoşuma giden kısım oldu diyebilirim. İlk okuduğumda tamamen anlayabildiğimi söyleyemem. Şiir isyanla başlıyor ardından sırasıyla çaresizliği kabullenmişlik ve sorgu ile ilerliyor. Kapanışta da bahaneleri ve açıklaması olan ikinci isyan geliyor. Gidişatı sevdiğimi söyleyebilirim. Uyumlu buldum. Ancak dediğim gibi anlayabilmek ve sindirmek için bir kaç defa okumak gerekiyor, hiçbir sakıncası yok. Son olarak unutmadan dokuzuncu mısrada sıkça yaşanan bir ruh halini ba...

Kaleminiz sizle barışacaktır diye düşünüyorum, ben şiiri görev gibi her gün her saat yazılabilecek bir tür olarak görmüyorum; ilham, yetenek ve uygun zamanlama şart. Ayrıca bu mecrada ve kendi hayatınızda çok fazla türde insanın şiiriyle haşır neşir olduğunuz için belki yazdıklarınız ve yazılanlar size bayağı gelmeye başlamış olabilir, Eski Türk filmi etkisi diyebiliriz buna. Ben dönemsel olduğu kanaatindeyim
Cevabınızı tekrar okudum, teşekkür ediyorum tekrar. Şiirinizle kavuşmanız dileğiyle

@halilesen uğraşınız devam ettiği sürece kaleminiz size istediğiniz sadelikte şiirler bahşedecektir bence

Benim yazımla ilgiliyse “Şarkıları sevmek” kısmı diğer şiirlerden münezzeh olmak adına değiştirilmiş bir kısım değil, daha önceden de belirttiğim gibi gayriihtiyari yazıyorum ve üzerinde oynamalar yapıyorum. Ancak ikinci bent son mısra ile tekrar gibi durması konusunda size hak verdim. Yapıcı yorumunuz için teşekkürler, aynı şekilde sizin de şiiriniz daim olsun

Şarkıları sevmek kadar kolay olsaydı hayat
Bir yol daha bulurdum günlerce sürecek
Bedeviler bulurdum yoluma yoldaş
Ve aşkı tekrar arardım yılmadan

Umut doldursaydı bir zamanlarki gibi kalbi
Ve öteleseydi zehirli düşünceleri
Hiç tanımasaydım kötü adamları
Şarkıları sever gibi severdim hayatı

Bir yol daha arardım bulamsam da
Karanlıklarda, kuşluk vaktinde ya da sapsarı gökyüzünde
Gözlerimle seçerdim iyi insanları
Bir parça bulurdum gidenlerden
Ve şarkılar gibi dinlerdin rüzgarları
Şarkılar gibi severdim insanları

Zeynep Güldiken

zzehraintepe Çok geç kalmış bir cevap oldu Zehra Hanım. Yoğun günlerin ardından anca dönebiliyorum. Sonuçta burda içimizden geldiği gibi amatörce de olsa bir şeyler yazmaya, üretmeye çalışıyoruz. Beğenilme kaygısı olmadan bazı küçük nüanslara takılmadan da yazsam sizin bu yorumunuz beni öyle mutlu etti ki. Bu karışık düşünceler içinde anlaşılabilmek şiir yazan biri için çok önemli sanıyorum, en azından benim için öyle. Tekrardan bu motive edici yorumunuz için teşekkür ediyorum umarım gelecek şiirler de size aynı şekilde tesir eder. İyi akşamla...

Yaşıyor hala baharın tek kuru yaprağı İçinden ne geliyorsa o var ortaya koyduğu Bir şişe hayat bölüştürülüyor bütün kırık kadehlere Bir boşalıyor o deli aklıyla çarçabuk Bir doluyor boş laflarla ordan burdan Gelişine göre vuruyor hayata Pek merakı yok tanışmadığı akşamlardan başka İyi şiirler yazmak, kötü adamlar sevmek Yağmurlu bir bulut altından sandalla geçmek Ve belki uçmak ait olmadığı mevsimlerde Bir romanda belki bir fısıldanmış şarkıda kulağınıza Bir aşkın başrolünde zor da olsa Çıtırdıyor için için baharın tek kuru yaprağı Savrulmayı s...

Şiirinizin anafikri “Dinen Fırtına” ile bağdaşıyor gerçekten de. Genel olarak baktığımda gözümü yoran ya da sesli okunduğunda kulağımı tırmalayan bir kısma denk gelmediğimi söylemeliyim. Siz zaten dağınık şiir yazmayı sevmediğinizden o konuda çok eleştiri alacağınızı düşünmüyorum. Konuya geldiğimde; hayatı öğrenmiş, yılgın ancak kabullenmiş gidenleriyle ,kalanlarıyla ve bir zamanlar boş vaatlerle kendini diri tuttuğu umutlarıyla varolmuş birinin geçmişine bakıp kaleminden döktüğü dizeler bunlar. Her mısra da kendi içinde çok değerli ancak şiir ...

"Biteyazmış" derken kişinin yaşından bahsetmiştim aslında. Az zamanı kalmış ve birbirini taklit eden günler geçiriyor. Uğraşlarında zevahiri kurtaracak gücü bile kalmamış ve kalan zamanını tüketmek için yaşıyor anlamı çıkarılabilir. İkinci bendle ilgili yorumunuza da dikkate alacağım.
Ve teşekkür ediyorum