paslı zembereğin küflü zamanında nefret etmişler bizden.. Tekrar tekrar okudum şiirinizi ve her cümlesinde duraksayıp düşünüyor insan. Elinize sağlık.

oda dolusu yaşlandı tenimin yaşı bir odada yaşandı bitti hayatın her safhası kusursuzlukla kurulmuş dört duvar aklı aciz çocuk, harmanlanmış bir yığın mâna adil değildi karanlıkta ışığı seçmek hüznümün simetrisi ters düşmüş akşamlara takvimlerden pervazın düzensiz ayları nasıl panikleyip kayboluyor güneşin tenime süzülüşü.. bu dört duvarın her vaktini beraber ektik neler anlattım neler yaktım güneşi hapseden akşamlarda güneşin etekleri yanarken, nasıl ektin dertleri gün görmeyen sokaklarıma.. bilirsin.. bir yağmur damlasının düşüşü kadar yorgun...

ne kadar öksüz gökyüzü bu gece seni var etmek adına toplanmış binlerce karabulut parçası ıslak kaldırımlar senin eserin yeni geçmişsin bu sokaktan sen kokuyor sicim sicim yağan her damla kulağımda kısık bir melodi gözyaşımda gizlenen, yanaklarımdan dökülen damlalar gözlerimden dudaklarıma süzülür gizliden birikti senden kalan damlalar birikintilerinde kağıttan kayıklar yapıp yüzdürdüm hayallerimi bazen seyrettim yağmadan gidişini öylece uzaklaşan bulutlarda kaldı gidişin.. sen yağarken toplumun önüne çocuklar pencereden arap kızını oynuyor bir ...

kolay mı sevdiğini şiire taşımak? gel bir de bana sor hayaller içinde kaybolmak, nakış nakış dokuduğum satırlar.. hasta bitap halde, ateşler içinde boğulup kalktığım her gece satır satır hece hece.. sevdiğin usta! kolay mıydı onu bir şiire sıkıştırmak ince ruhunu satırlarla karıştırmak zordur elbette, vuslat kaplamış sevda yolunda gece boyu süren hasretin ilacıdır şiir kolay mı sevdiğini şiire taşımak.. sen benim bahçemde nazende çiçeği vakit vakit beklediğim sabırsızlıktın gözlerimde güneşken, gözaltlarımdan batmışsın.. ben de seyre daldım bu ...

Eğer ki, on üçüncü bir ay olsaydı herkes bir isim bulmaya çalışır hangi mevsimi yaşayacağını bilemezdi adı sadece seninle benim aramda saklı olurdu.. diğer tüm aylar kıskanırdı martın bahara başlangıcı bile imrenirdi tüm her şeyden.. misal, toz pembe bir günle başlardık o aya bulutları olmazdı yağmur güneşin yanaklarından dökülürdü geceler en aydınlık vakitler olurdu senin için topladığım yıldızlar ağaçlardan kayardı gökyüzüne.. kelebekler uyumazdı bir günün ötesinde ele ayağa dolaşan bir sonu olmazdı güneş her zamanki yerinde olurdu her geceni...

yangın mesken yüreklerde

Siz, Öğrencilere Atatürk heykeli tokatlatan Vasıfsız bir öğrenci yurdu müdürü. Melek boğazlayan Din maskeli iblis Yitip giden bedenler ardında "pır pır sultan imamlar" Özgürlüğe tutuşan kanat düşmanları.. Sizi ben de tanıyorum. türküleri, aydınlığa kavuşan elleri şiirleri, yaktınız doğru sözü. Şimdi madımak otelinde, milyonlarca şiirin külü yüzüme tükürüyor.. Cehennemde bile dal odun yokken hiç böyle yanmadı şiirler kafirin koruyla. Bugün Sivasta bulut yok, Gökleri kucaklayan otuz üç can Güneşin kızıl yüzüne çöken simsiyah duman.. Ok...

gözlerim süzüldükçe tenorların başına dilim çekiliyor kendi sessizliğine enginliğin içinde, mahzunluk var göz bebeklerimde ağlamanın zil sesi duyuldu gibi kağıtlara yaz şimdi, seslen yokluğa, kaybolmuşluğun sızısında; bedeninden ayrı kalmış ruhların hıçkırığında. dengesi düştü duygularımın bu gece zamansız dalışlar geriye sebepsiz gülüşler acılara öyle bir yorgunluk ki bugün bin kere öldüm kendi içimde kuru bir gövde kaldım ayakta.. hiçbir şeye benzemedi bu yorgunluk dört duvarı meskenim bildim buna sebep olanlar; sorgulayamadı yorumlayamadı dü...

Masumdum çocuklar gibi,
Böyle delirmezdim, küfretmezdim,
Sen varken böyle üşümez titremezdim..
Söyle bana,
Adı dünyaysa bu cehennemin,
Hangi günahımla bunca sene bekledim..

Saatimi ölüme kurdum,
Zamanı beklemeye,
Ben bu dünyada,
yalnızlıktan şikayet ederken,
Beklemeyi sevdim..
Saatin çalmasını,
Bunca derdin bunca gamın öfkesini sevdim..
Bekledim, bekledim..
Kapattım gözümü, sonsuz bir uyku diledim.

Vahap ÖZDEMİR

Kar yağdığında bu şiir aklınıza geliyorsa bu şiire gerçekten kendinizden bir şeyler bıraktığınızı düşünüyorum. Kendimden bilirim çoğu şiirimin tek kelimesini hatırlamam. Bazıları olur ki adım atsam aklıma gelir. Çünkü o şiire hayatınızdan bir şeyler katmışsınızdır. Ki bu "basit olmasına rağmen" demenizin önüne de geçiyor gibi..

adını hiçbir kaldırım taşına kazımadım hiçbir duvarın boyasını senin adınla kirletmedim bugün hiçkimseye senden bahsettim arada dostlar sorar oldu nasip değilmiş usta dedim. unutun artık, boşverin artık dedim.. senden bahsettim beni nasıl unutuşundan bahsettim.. sonra sen uyku gözlerimden öptüğünde gittin.. sertralin kutularında gözlerimi yitirdim çokça çay içtim çokça ant içtim. adını ağzına alandan çokça nefret ettim. çokça özür diledim ağzımı bozduğum için insanlığımdan nefret ettim. sonra sen sen tekrar gittin.. ben ardından hiç şiir birikt...

Sokak lambaları iyidir, bir an olsun fark edilmişsin hissine kapılır insan altından geçerken.
Teşekkür ederim..

Aslında "Gözlerimi kapattığımda karanlıktan korktuğum" kısmı, bir masal anlatımında anlatılanı yaşamak babında gözlerini kapattığına ithafen bir yaklaşımdan ibaret.

ve Değerli yorumunuz için teşekkür ederim.

sen, Sokak lambasının altından geçerken mutlu olmama sebebiyet veren o ufak ışıltı ışığın ardımda bıraktığı gölge, Bazen merakla arkama baktığımda durup bakıştığım bazen gördüğümü sandığım hayaletler gibi.. sen, ceplerimden gökyüzüne bıraktığım, Geceleri bir hüzünle saydığım dileklerime açılmış bir kapı erişilmez yıldızlar gibi.. sen, Gülüşlerini kıskandığım çocuklar kadar Yaşamın sorunlarında uzak vurmadan, kırmadan her parçasında seviyor dediğim Ellerime bırakılan papatya gibi.. sen, korkulardan kaçıp, Karanlığa sığındığım Bir sır gibi saklad...

biz değil miydik mağrur besteler eşliğinde dur durak duran acılarda, noktalı virgül edasıyla.. biz değil miydik şiirlerle yaşayan üç noktayı koyan sonsuzluğa.. ayıramadık ayraçla ayrılıkları kalplerden parantez içine alamadık hüzünleri görünmesin şiir defterimizde bir daha.. bir parantez daha açsan sonsuzluğa gözlerini yazsam detay detay, enine boyuna kapatsam gözlerim yorulunca.. seni seviyorum desen virgül koysan acılarıma iyi ki varsın desen küçük harflerle de olsa.. soru işaretleri koysan yollarıma bir gülüşünde bulsam cevaplarımı bir dinle...

güneş çöker, kent bırakır kendini yağmura Aralık esintileri, sessizliğe bürümüş beni gökyüzüne bakmak bu gece ateşten mavi çalmak gibi yıldızların gözlerimden kaçışı olay mahalinden karanfil çalmak gibi kirpiklerimden düşen damlalar İsyan duvarları ardında pimi çekilmiş bomba gibi.. Ben kör kütük meyhanelerde sızıp duran bey amcalara semah dönüp çile çürütmem bu halimle Düşüp duramam kadeh diplerine Bulutlar kadar öfke dolu gözlere sahip değilim kusamam öfkemi Çorak memleketlere Ben şairim sadece sadakatin gözcüsü.. güneşe sırtını dönen yürek i...

Bir garipti bakışın
geçen her saniye yılları andırıyor gibiydi
özlemiş gibi bir havan vardı
bir garipti ellerin
sanki seviyor gibiydin..

yanıyorduk sanki içten içe
şarkımızı fısıldıyordun kulaklarıma
toz pembe hayallerimiz vardı,
toza bulamış gibiydin..

Gözlerindeki her yaşa
kan gizlemiş gibiydin

Şu kurduğumuz hayalleri
ölümle sözlemiş gibiydin.

ama ne olursa olsun
Seviyor gibiydin..

Sen kadın,
sen gözlerine bakamayacağım kadar garipsin..

Vahap Özdemir

Çaresizliktir
belki de bir yabancıdır
tesadüfen geçer kapından
çalıp çırpar çocukluğu baharından
belki de geriye dönülmezlik
belki de bir hiçtir..

esrik gözyaşlarının çiğ tanesi gibi yanaklarına düşmesidir
anılar yaratıp
dönüşü olmayan yokuştan bırakmaktır
hiç bilmediğin o diyarlara sürgün
belki tükenmişliğin son demi
emin olunamayan duyguların içinde,
birbirine bakan iki gözün
kurduğu bir tuzaktır..

Vahap Özdemir

dediklerinizi uygulayıp tekrar yazdığımda farkı görebiliyorum. Bazen bir şiiri sık eleyip sık dokumak gerekir sanırım. Bunu yapmadığım için bir şeyleri kaçırıyorum. Teşekkür ederim değerli yorumunuz için @halilesen