Mizahi üslubunuz gerçekten hoşuma gitti. Trajikomik ve gerçeklik payı büyük bir şeyi böyle ayan beyan anlatmak yerine daha imgesel yaklaşsaydınız yüzümde aynı tebessüm belirmezdi sanıyorum. Bunu herkes yapıyor, en çok da ben: Acıları, daha fazla acıları ve ruh sıkıntılarını anlatıyoruz ama bunlar yaşamaya dair şeyler. Aslında ölümün basitliğini ve geride kalmanın, yaşamanın hengamesini bir defa da böyle anlatmak gerekiyormuş. Şiire dair daha eleştirel yaklaşacağım tek nokta, aynı açıklıkta fakat daha uzun cümleler kullanmanız olurdu.

Küflü tavandan izliyorum kendimi. Bütün tilkilerim küs bana, hepsi hasta. Gözleri inancım gibi sönük, Tüyleri ruhum gibi, uçtu uçacak… Ayakları sert adımlı fakat dengesiz. Büyük bir gürültüyle düşüyorum zeminden. Öyle hafif, öyle sıcak… Evet, bir tüy gibi yaşamak. Ben çok ağırdım ve çok soğuk, Kulağı tırmalayan kötü sesli kadındım. Tırnaklarım dahi yok oysa, Bir nefretim bile yok oysa. Tilkileri beklediğim yerde çürüyorum, Beklediğim bir tren bile yok oysa. Bunca sözün ahengi çamurlu, Ruhumda yağmur bile yok oysa. Şimdi yaşlarım sökse dünyanın ...

Eleştiriniz için çok teşekkür ederim Busenur Hanım. Şiiri sizin gözünüzden okuyunca kopukluğu ben de sezdim.

Bin adım atarken ağlamak, tanımadığım bir kadının omzunda.. Atlamak uçurumdan taşsız denizlere, Ve gurur duymak ölüm cesaretinden!.. Saatleri denize döküp sonsuzluğa doğru, Evrenin ötesine yürümek vardı. Kimseyi sevmeden taklitlerle, Ezberlenmiş sözleri kustukça rahatlamak; Ve gözlerim ışıldarken avizelerini kırmak gönlümün… Tam şimdi bitirmek kavgayı, kabullenip kenara çekilmek… Kanmamak kimseye, kanarak içmek şu zehri, Açıp ihanetin perdesini, doya doya izlemek vardı. Bir çocuğun bayramlığını saklayıp içimde, defalarca açılmak, Nice kavgaları...

Konuşurum kendimle, Kendim benden bıkmış. Satırlarca tarih okurum kulaklarıma. Dünler bitmiş, yüz bin kişi ölmüş, Atların ayakları kırılmış, kuşlar göçmüş. Yarınım yok, yarınım yok; Yarın bir uyku, yaşadığım tek zaman dünmüş. İnançla kucaklarım tanrıyı, inanca ikna olurum. Sayfaları yutar kibir kusar gözlerim. Gözleri, gözleri, gözleri… Böyle okunur sonsuz sayfaların ilk heceleri. Şimdi zaman durdu, kavga bitti; Daha yanmadan ilmin ışığı söndü. Bin yolun biri şaşmaz, sayıklarım, Güneş’in saçları köpük köpüktü. Güneş’in saçları köpük köpüktü… Be...

Anladım ki sevilen ben değilim.
Kiminin saçı dalgalanır bende.
Dudaklarım güzel sözleri hatırlatır,
Bir sevgilinin gözleri ışıldar yüzümde.

Kiminin kavgasını savunur yumruklarım;
Açılır bir okyanus boyu,
Başka bedenlerce sarar kollarım.
Zümra olurum, Ilgın olurum,
Belki gözlerim kapanır, Berna olurum,
Ruhumda onların ağıtları yankılanır.

Acımayın halime,
Var olmamış hayatta ölüm aranmaz.
Herkes bulunur bende, her iz…
Bende bir tek ben bulunmaz.

Betül Kuloğlu

Kandırmışlar, unutmuşsun yüzümü.
Tekrar bak, her siyah göz benim değildir.
Peşinden gittiğine dikkat et,
Sadakati çamura buladığın yolda adımlar benim değildir.
Şiirler Güneş, her şiir bana yazılmaz.
Her güzel sözde bir ben bulunmaz.
Şimdi unutulmak en ağır ceza,
Şunca hayal kırıklığı bana sitem değildir.
Sanıyorum hakikat bir, yalnız bir:
Ayakta çürüyen ruh yalnız benim,
Ve yüzün artık ölüm gibidir.
Ölümden kaçar ayaklarım; oysa en sonunda varacağım yerde,
Ilgın yaprakları altında beni beklemektedir.

Betül Kuloğlu

Zamanın henüz bir damlasında boğulmuş olmak ne acı verici.

“Beş kez yerleşmiş içime dünyanın sen boşluğu”

Şiirin geneli hoşuma gitti ama sanki ahenk bütünlüğünü koruyamamış gibi geldi. Cümle bazında yazıyor oluşunuz beni rahatsız etmedi çünkü şiirde şekilciliğe çok önem vermem. Önemli olan sözlerin ne denli etkileyici olduğudur fakat sanıyorum yazım şeklinizden ya da kelime seçiminizden dolayı bu etkiyi alamadım. Elinize ve zihninize sağlık.

Süheyla, ihtiyarın yıllanmış bir biblo gibi yer edinmiş sandalyesine bakarken iç geçirdi, yaklaşan adamın yüz ifadesi Arif’in kırgınlığına bulaşmıştı. “Gelmem, diyor Süheyla.” Genç kadın utançla karışık tebessüm etti: Bir de ben gideyim yanına, izniniz olursa. Süheyla, kapıyı iki kez çaldı ama ses yoktu, sonunda kolu indirip başını içeri uzattı, kendisine öfkeyle bakan gözleri özlediğini fark ederek gülümsedi, gövdesini açtığı küçük aralıktan içeri alıp kapıyı kapattı. “Ne oldu? Ne için geldin? Tam bir aydır uğradığın yok yanıma. Gelmene engel ...

Karardım rengim soluk. Ateş söndüğünden, gün bittiğinden, Zaman durduğundan beri, Güneşi gönderdiğim eller buz gibi, soğuk. Seni alacak insanlar, kalpler, ruhlar… Çalacaklar gönlümün türküsünü. Seninle küçüldüm gölgenle büyüdüm. Koparıp alacaklar varlığın ülküsünü. Benimsin, güneşim, benimsin. Yüz binlerce benimsin. Gözümdeki yaş kadar, Şu göğün altında taş kadar, Kalbimde başlayan yas kadar benimsin. Değişir dünya ölür iyiler. Kuşlar çadır kurar insanlar göçer. Değişir güneşim zaman, değişir. Ama bu aşkı kainat tersine dönse, Bir başkası kalbi...

Teşekkür ederim Özge Hanım. Bunları hissettirmiş olmak ne güzel bir lütuf benim için, bilemezsiniz. <3

Ben çiçek almadım hiç,
Bana çiçekler getirmeyin.
Kapatın hemen üstümü,
Dünyayı varlığımla döndürmeyin.
İyi bakmadınız kuşlara, çocuklara iyi bakın.
Biz ki mezarlıkta kökleriz, arkadaşlarıma iyi bakın.
Biz ki hiç anlaşılmadık, aklı çıkmışlara iyi bakın.
Senin yanında azap çektik etrafına iyi bakın!
Burdaydık, yahu, burdaydık
Burda olmaya katlanamadık!
Tanrım beni yakma, hayır, Allah’ım!..
Yaşamak bir süstü, biz onu takınmadık.
Çıkarın beynimi başımdan, şu düşmanı çıkarın.

Betül Kuloğlu

çok sağ olun şiirim üzerine vakit harcamanız çok mutlu edici

Teşekkür ederim mutlu oldum beğenmenize : )

Teşekkür ederim beğenmenize sevindim : )

Boynu eğik isyan eder o halde.

Çok baş kaldırmadan isyan edilebilir bence, bu pes etmek anlamına gelmez.

Biz doğmadan yazılmış efsaneler. Beş kez yerleşmiş içime dünyanın sen boşluğu. Öyle bir geliş ki bu, yokluğun kimseye benzemez. Ne gülmek doyasıya, ne kanarak içmek suyu… Bir araya gelse iki kainat, sensiz bana var denmez. Biz doğmadan başlamış bu savaş, Seni savaş meydanında kaybetmişim. Çığlıklarımda akmış kanın ve ben yalnız seyirci… İzlerken içime sinmemiş yaşamak. Yaşamadan yürümeye devam etmişim, Oysa anlamı hayatın, içimde seni aramak. İçimize işlemiş asırlık küflü zaman, Biz doğmadan nefret etmişler bizden. Aynalar yüzüme seni tutmuş me...

Ben şiirin anlatımındaki sadeliği sevdim çünkü henüz toy birinin çekingen aşkı anlatılıyor, dizelerin heyecanla yazıldığını hissettim. Şiire başlamaya neden olacak kadar büyük bir aşka düşmüş kimse pişman olmamıştır zannımca, hanımefendinin sizi pişman edeceğini sanmıyorum, sadece biraz zaman gerekiyordur belki de bahsettiğiniz gibi. Sizin için en zor sınav belki de sabırdır. Kaleminize sağlık. Lütfen yazmayı bırakmayın.

"Son konuşmamızdan sonra bir daha gelmezsin diye düşünüyordum." dedi adam, bastonuna tutunup sandalyesine çöktü. "Ne yalan söyleyeyim, birkaç gün zavallı kadıncağıza yaşattığınız feci şeyi düşünüp kahroldum ve her erkeğin sizin gibi olma ihtimalinden korktum ama sonra dedim ki, aman Süheyla, hayat adamın hayatı, ne yaparsa yapsın bu onunla sohbetimi kesmeme neden olamaz." Süheyla, bunu söylerken gülümseyip elini savurmuş ve arkasına yaslanmıştı. "Pek keyiflisin, seni ilk kez böyle görüyorum." "Çünkü hayatımda ...

Müthiş bir şey!

Yağmur damlalarının camdan kayıp gidişini izliyordu Süheyla, az sonra ihtiyar gelip her zamanki yerine, minderi yıpranmış koltuğuna oturdu. "Şimdi de yağmura mı sinirlendin?" Süheyla, başını çevirip tebessüm etti. "Yo, hayır. Sizi bekliyordum sadece. Neden?" "Bilmem," dedi adam öksürürcesine bir kahkahayla. "Kaşların yine çatıktı, ondan." "Yağmura sinirli değilim, kaşlarım genelde çatıktır." Süheyla, konuşmaktan çok birlikte susup oturmak için gelmişti sanki huzurevine. Arif bunu fark etti ve bu...

Şiiri okuyan kişi kendi kafasına göre duraklar koymasın diye noktalama işareti kullanırım genelde, şiirimin aklımdaki tonlamayla ve duraksamalarla okunması ve doğru hissiyatı verebilmesi için. Tanrı kelimesini de özel bir sebepten kullanmadım, genelde yazılarımda ve şiirlerimde bu kelimeyi kullanırım.