Sally Rooney’nin aynı adlı çoksatan romanından uyarlanan BBC yapımı Normal People dizisinin spoilersiz incelemesiyle karşınızdayım.
Konusundan bahsetmek gerekirse Normal People, İrlanda’nın küçük bir şehrinde yaşayan ve Sligo’da aynı okula giden Marianne ile Connell ’in hayatlarına ve ilişkisine odaklanıyor.
Görece küçük ölçekli, az sözle çok şey anlatan bir yapım olan Normal People. İsmini aldığı sıradan insanların gündelik hayatlarını, ilişkilerini, beklentilerini çok naif ve sade bir dille anlatıyor. Dizi, sevginin ve anlayışın sağlıklı bir ilişkinin temeline yetmediği, toplumsal baskılar ve kendini keşfetme ve kabullenme sürecindeki sancılarla örselendiği bir dönemde başlıyor.
Marianne ve Conell’ı tanımaya başlarken onların da kendilerini tanımaya başladığına tanık oluyoruz. Bir yanda ailesinden sevgi ve ilgi göremeyen, lise arkadaşları tarafından dışlanan Marianne’in bir savunma mekanizması olarak çevresine ördüğü yüksek duvarları ve insanlara karşı takındığı soğuk, sarkastik tavırları görüyoruz. Duyarsızlığı ve ilgisizliği insanların canını yakmasın diye bir kalkan olarak kullanıyor Marianne. Sevilmeye değer olmadığını çoktan kabullenmiş, insanların haksız nefretini içselleştirerek mevcut sorunun kaynağını kendisi olarak algılamış kırılgan bir ruh.
Diğer yandan Connell ise yalnız kalmaktan ve uyum sağlayamamaktan korkuyor. Marianne ile yakınlaşmak istiyor ama sosyal statüsünü koruma düşüncesi bu ilişkiye karşısındaki hedonistik ve bencilce yaklaşımını kendi içinde haklı çıkarmasındaki en büyük etken. Aslında oldukça zeki ve duyarlı olan Connell, “uyum sağlamak” adına olmaktan rahatsızlık duyduğu bir karakterizasyon sergiliyor.
Sosyal statüsünü korumak adına Marianne’e sergilediği bu yaklaşım, çevresinde gördüğü sevgisizliği ve hor görülmeyi kendi karakterinin ve irite edici doğasının bir uzantısı olarak gören Marianne için yıkıcı oluyor. Sevdiği ama sevilmediğini düşündüğü bir ilişkiye boyun eğerken, Connell ise sebep olduğu tahribatın farkında olmadan ve ileride vicdanı olarak omuzlarına büyük bir yük bindireceği davranışlarını görüyoruz.
Görece seyirciyi karakterlerden koparabilecek bu yaklaşımlar, Marianne ve Connell’a verilen derinlikli karakter gelişimleriyle tersine dönerek ayakları yere basan ve hayatın kendisinden güç alan karakterler yaratılmasına ön ayak oluyor. Bu ilişkinin yanı sıra yaklaşan SAT sınavlarının tedirginliği ve gelecek kaygısı, ötekileştirilen ve marjinalize edilen gruplara mensup görünmenin getirdiği sıkıntılar ve utanç, sevginin ve cinselliğin keşfine duyulan heyecanlar, karakterler için izleyicilerin kolay bağ kurup kendinden bir parça bulabilecekleri temeller atıyor. Dizinin ileride kurulacak dramatik yapısı ise vuruculuğunu sağlam attığı bu temellerden alıyor.
Marianne ve Conell’ın liseden mezun olması sonrasında hayatlarında gerçekleşen her büyük kırılma, sürekli birbirini arayan, yakınlaşan ama kesişemeyen iki hayatın kırılganlığını daha da vurguluyor. Hayatta ne istediklerini bilmeyen ve bu nedenle bir savruluş içerisinde bulunun Marianne ve Conell’ın sırtlarını yasladıkları sabit kayaların ve hayatlarında emin oldukları tek şeyin birbirleri olması, duygusal bir hikâye beklentisi içinde olan seyirciyi oldukça doyuruyor. Birbirini oldukça seven bu iki insanın hayatın onları taşıdığı noktalarda birbirlerinden defalarca kopmaları ama her şeye ve hayatlarına giren herkese karşı birbirlerini tekrar tekrar bulmaları, dizinin duygusal manipülasyonlara ve abartılı sahnelere başvurmadan da seyircilerin kalbinde yer etmesini sağlıyor.
Dizinin rejisi ise bu denli derinlikli ve sade bir hikâye anlatımına uygun olarak uzun plan geniş acılı İrlanda manzaraları, soğuk renk paleti ve duygusal müzikleriyle hayat buluyor. Normal People vurgusu ise baş karakterlerin diğer sıradan insanlar, sesler ve topluluklar içerisinde kaybolmasını sağlayacak kamera acılarıyla sağlanıyor.
Dizinin yönetmenleri için de bir parantez açmak gerekirse, Lenny Abrahamson’un çektiği bölümleri Hettie Macdonald’ın yönettiği bölümlere kıyasla daha çok beğendim. Genel anlamda 12 bölüme baktığımızda organik bir bütünlük yakalasak da Lenny Abrahamson’ın karakterlere yaklaşımını daha saygılı buluyorum. Karakterlerden bahsetmişken, Marianne ve Connel karakterlerine hayat veren Daisy Edgar-Jones ve Paul Mescal’ın yakaladığı kimya ise inanılmaz. Paylaştıkları sahnelerdeki uyumlarının diziyi sırtladığını söylemek yanlış olmaz. Kariyerlerinin henüz başındaki bu iki genç yeteneği ve ilerideki projelerini şimdiden radarıma aldım.
Özetlemek gerekirse Normal People, hayata ve kendilerine rağmen birbirlerine tutunan sıradan insanların portresini sade ve gerçekçi bir şekilde çiziyor. Şiddetle tavsiyemdir.
Daha fazlası için sitemize ve yine kültür sanat, fikir ve edebiyat ile alakalı paylaşım ve tartışmaların yapıldığı forumumuza mutlaka göz atın.
simgesine dokunun, seçenekler listesinde aşağı kaydırın, sonra Ana Ekrana Ekle’ye dokunun.
Hulu ülkemize geldiğinde izleme listeme ekleyeceğim bir dizi olacak. Bazı gençlik dizi klişelerine yakın gibi dursa da bahsettiğiniz bazı unsurların diziyi onlardan ayırdığını zannediyorum. Teşekkürler.